Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Chwyciłajegodłoń,wyciągniętąwjejstronę,
energiczniej,niżzamierzała,iwciążnaburmuszona
niczymprzedszkolakruszyławstronędomu.Dopiero
terazzoddalizobaczyła,jakurokliwatobyłabudowla.
Całazdrewnazszerokąwerandą,naktórejpołyskiwało
ciepłeświatło.Dachpokrytybyłstrzechą,jakwstarych
filmach,leczzachowanąwdobrejformie–tak,jakby
zostałaniedawnopołożona.
Szlibezsłowa.On–wciążwściekły,alenieco
usatysfakcjonowany,żejegobrutalnesłowaprzyniosły
zamierzonyskutek.Zkoleiona–równieżzła
izbuntowana.Wyglądałonato,żecharaktermasilny
izdecydowaniejestindywidualistką,któranieznosi,kiedy
ktośwywierananiąpresję.
Stanęliprzeddrzwiami.Delikatniepchnąłjądownętrza,
jakbywprowadzałwięźniadoceli,aniezaginioną
kobietę,którąnależałobysięzaopiekować.Jużchciała
czmychnąćwkorytarzprowadzącydosypialni,
odwczorajszejnocypełniącejfunkcjęjejpokoju,leczjej
sięniepowiodło.Aleksanderszybkozłapałdziewczynę
zakurtkęztakimimpetem,żeniemaljązniejzdarł.
–Nietakprędko.Dosalonu!–ryknąłznówtymtwardym
głosem.–Skoromaszsiły,żebyspacerowaćwśrodku
nocy,tomaszteżsiłynawyjaśnienia.Siadaj!–Jego
negatywneemocjenieopadały.
–PanieAleksandrze,comampanuwyjaśnić,skoro
samaniczegoniewiem?–spytałaobojętnie,ale
zdecydowanie.
Byławściekła,żetraktujejąjaknieznośnąuczennicę,
którątrzebapostawićwkącie.
–Zacznijodpoczątku,alboinaczej:zacznijodmomentu,
