Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Mogę?–zapytała,wskazująckrzesłoobokniego.
–Tomiejscebyłowłaśniezarezerwowanedlaciebie.
Stefaniauśmiechnęłasiędomężczyzny,lekkospeszona.Onwstał
iodsunąłdlaniejkrzesło.
–Dzisiajserwująjajecznicę,twarożekzrzodkiewkąalbozupę
mleczną.
–Skuszęsięnatwarożek,aty?
–Niejadamśniadań.
–Naprawdę?
–Ranoniejestemgłodny.
–Ażtrudnouwierzyć,jagotowajestemzjeśćkoniazkopytami.
Stefanianałożyłanatalerztwarożekorazkilkaplasterkówwędliny.
–Jazadowalamsiękawą.
–Niezdrowo.
–Bardzo.
Znówsiędosiebieuśmiechnęli.
Stefaniajadłaśniadanie,aKrzysztofjąobserwował.Niebyłachuda
anitęga.Miałaładnekobiecekształty,dużepiersi,którefalowałypod
jejbluzką,kiedywzdychała,inajpiękniejszyuśmiech,którym
goobdarzała.
–Nałożęsobiejeszcze–Stefaniabyłanaprawdęgłodna,
atwarożekbyłnaprawdędobry.
–Jedz,nieżałujsobie.
–Jestemwtakimwieku,żeniemamsobieczegożałować.
–Jużnieprzesadzajztymwiekiem.
–Czterdziestkanakarku.
–Wtedydopierozaczynasiężycie.
–Sammówiłeś,żewkościachcięniekiedyłamie.
–Tylkożejamamczterdzieściczterylata.Awtymwieku,jak
samawiesz,każdyrokrobidużąróżnicę.
Roześmialisię.
–Jesteśniesamowita.
–Ja?–Stefaniadawnoniesłyszałazustmężczyznytakiego
komplementu.
–Tak,ty.Cociętakdziwi?
–Jamatka,żona…
–Kobieta.
–Kobieta–powtórzyłazanim.
Stefaniauświadomiłasobie,żeoddwóchdniniejestsobą.Więcej
sięśmiała,byłabardziejodprężona.Żyłajakbyweśnie.
