Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niemusiszmówić,jeśliniechcesz–oznajmił
szorstko.
Zwiotczałamwjegoramionach,pozwalając,byprzejął
większośćmojegociężaru.Właśniedlatego,pomimocałej
jegonadopiekuńczości,zadzwoniłamdoLucasa.Miałam
wrażenie,żezawszewiedział,czegopotrzebuję,ateraz
chciałamotymwszystkimzapomnieć.Podniosłamwzrok
istarałamsięprzywołaćnaustafiglarnyuśmiech.
–Lucas,zradościąnigdywięcejniebędęrozmawiała
odzisiejszymwieczorze.
Przezsekundępatrzyłmiwoczy,poczymsięlekko
uśmiechnął.
–Wiesz,jeślipowieszmi,kimonjest,skopię
muzaciebietyłek.
Zrobiłomisięlżejnaduchu.Czasemdobrzebyło
wiedzieć,żemogłamliczyćnatychchłopaków.
Poczułam,żemojeustarozciągająsięwuśmiechu.
–Oblałamgowinem.
Lucaszaśmiałsięiopuściłramiona,poczymdelikatnie
musnąłpalcemwskazującymmójpodbródek.
–Bardzodobrze.
Robiłam,comogłam,żebyzignorowaćniskitonjego
głosu,alesposób,wjakitopowiedział–jakbymbyła
kimś,kogopragnął–sprawił,żezalałomnieciepło,które
zaczęłowspinaćsiępomojejszyi.Wydałamzsiebieniski
dźwięk,ajegooczypociemniały.Opuściłwzroknamoje
usta.Nieodważyłamsięoddychaćzestrachu,żezepsuję
tęchwilę.Staliśmytakblisko,żenaszeoddechysię
mieszały,amięsieńwjegoszczęcezadrżał.Ciężar
wilgotnegopowietrzagęstniałodbuzującegomiędzy
naminapięcia,jakbynawetnocneniebowiedziało,żeten
momentjestważny.Lucasniezbliżyłsię,aleteżnie
