Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wmiejsce,gdziesplatająsięmisternieprzezemnie
zaplecionewarkoczyki,któreranowłasnoręcznieupięłam
wedlejejżyczenia–ostatnioLenaupodobałasobie
instagramowekontaprezentującefikuśnefryzuryiciągle
chceczegośnowego.Naszczęściecałkiemnieźlesobie
radzęwtemacie,coobienascieszy.
–Adlaczegojaniemamniani?–pytanaglemoja
córka.
–Bojesteśjużdużądziewczynką.–Uśmiechamsię
iobejmujęjąramionami.–Maszdziewięćlat,ajaprawie
zawszesiedzęwdomu–wyjaśniamisekundępóźniej
zdajęsobiesprawę,jakżałośnietozabrzmiało.
Aletakajestprawda,niestety…Kiedypoznałam
Mateusza,zaczynałamtrzecirokmedycyny.Niestetyjuż
kilkamiesięcypóźniejodkryłam,żejestemwciąży,
izamiastobiecującejkarierylekarskiejdostałam
pełnoetatowąrolężony.Finansowonigdynienarzekałam.
Mateusz,którywdniunaszegoślububyłjużmłodym
architektem,zapewniłmigodne,satysfakcjonująceżycie
napoziomie.Imjednakjestemstarsza,tymczęściejsię
zastanawiam,jakpotoczyłybysięmojelosy,gdybym
dokończyłastudiamedyczneizgodniezwoląrodziców
zostałalekarką.Cóż,napewnonietkwiłabymteraz
wkuchni,czekając,ażupiekąsięcholernepierniczki,
myślę.
Córkaciąglepozwalamisiętulić.Doceniamto,dzieci
przecieżtakszybkorosnąirównieszybkoprzestająnas
potrzebować…Stoimywoknie,któregoszybyoblepia
mokryśnieg,ipatrzymynaścianęlasupodrugiejstronie
uliczki.Chwilępóźniejwkierunkupobliskiejpętli
autobusowejjedzievolkswagenkorepetytoraRosnerów,
adosłowniepięćminutponimprzezzasypanąśniegiem
uliczkędostojniesunieszpanerskaczarnaterenówka
PiotraRosnera.
Najejwidoksiękrzywię.Nielubiętejpary–anijej,ani
jego.Onajestznaczniemłodszaodżonznaszegoosiedla,
