Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zrządził,żeukończyłarachunkirównocześnie
zmonologiemdoktora,takiżmogłamuwnet
odpowiedzieć.Iodpowiedziałamu,iżpomimowielkiej
miłości,jakączuładlasiostry,pomimowspółczucia,jakie
wniejwzbudzałsiostrzeniec,skromnedochodynie
pozwalająanimyślećotym,abyjakociotkaimatka
chrzestna–zajęłasięubogimsierotą.
Doktorspodziewałsięodmowyiniezdziwiłsięnią
wcale;wyznawcanowychidei,pomimożewyszedł
dopieropierwszytompracyLavatera,zastosowałjużjego
zasadębadaniafizjonomiidochudychiżółtychpoliczków
pannyAnieli.
Badanietodoprowadziłogodoprzekonania,żemałe,
świecąceoczkastarejpanny,długijejnosiwąskiewargi
byłyuosobieniemchciwości,egoizmuihipokryzji.
OdmownaodpowiedźpannyRóżyAnieliPitou,jakjuż
powiedzieliśmypowyżej,niewzbudziławnim
najmniejszegozdziwienia.
Chciałjednak,jakoobserwator,przekonaćsię,wjakim
stopniuwstarejdewotcepanujątrzyszkaradnewady.
–Ale–powiedział–AniołPitoujestbiednymsierotą,
jestsynembratapani,niemożeszpanizatemzostawić
gonałascelosu.
–Ba!Aczypanwiesz,panieGilbert–odpowiedziała
ciotka–żenajskromniejlicząc,tenchłopieckosztowałby
mniesześćsoudziennie,gdyżzjadaćmusiprzynajmniej
funtchlebanadzień.
Pitouskrzywiłsię,zwyklezjadałonpółtorafunta
nasamotylkośniadanie.
–Agdziemydłonapraniebielizny,którą,jak
przypominamsobie,szkaradniebrudzi?
–Apfe!...–rzekłdoktor–apfe,pannoAnielo,pani,
osobatakpobożna,takamiłosierna,obliczatak
