Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
For​tieranieuczono.
–Aczytań​czyćtamuczono?...
–Tań​czyć?–spy​tałPi​touzezdzi​wie​niem.
–Notak,tań​czyć.
–Tań​czyćuojcaFor​tiera?Je​zu​sieNa​za​reń​ski!
–Nieumiepanza​temtań​czyć?–spy​tałaKa​ta​rzyna.
–Nie–rzekłPi​tou.
–Pójdzieszjednakzemnąwniedzielęizobaczysz,jak
tańczypandeCharny;tańczyonnajlepiejzewszystkich
mło​dychlu​dziwoko​licy.
–KtotojesttenpandeCharny?–za​py​tałPi​tou.
–Wła​ści​cielzamkuwBo​ur​sonne.
–Ibę​dzietań​czyłwnie​dzielę?
–Napewno.
–Azkim?
–Zemną.
SercePi​touści​snęłosię,cho​ciażniewie​działdla​czego.
–Azatemtodlatego,abyznimtańczyć,chcesiępani
uczy​nićtakpiękną?...
–Takznim,jakzin​nymi.
–Zwy​jąt​kiemmnie?
–Dla​czego?...
–Bojatań​czyćnieumiem.
–Na​uczysiępanbar​dzoprędko.
–Ach!...gdybypani,pannoKatarzyno,zechciała
mipokazać,jaksiętorobi,nauczyłbymsiędaleko
prę​dzej,niżpa​trzącnapanadeCharny.
–Zobaczymy–rzekłaKatarzyna–tymczasemczasjuż
spać.Do​brejnocy,Pi​tou.
–Do​brejnocy,pannoKa​ta​rzyno.