Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Odrokubiednynaziemikalekajestszczęśliwymaniołemw
niebie;odrokuzapomnianykwiatekstałnaoknie,zwiądł,usechłize
śmieciamiwyrzuconogowkońcunaulicę.Myśmygodziśpodnieśli,
biedny,zwiędłykwiatek,bowięcejonradościrozlałnatymświecie,
niżnajpiękniejsze,najwspanialszekwiatykrólewskiegoogrodu!
—Askądtywiesztowszystko?—zapytałodziecię,któreniósł
aniołBoży.
—Wiem—odparłanioł—gdyżbyłemtymbiednymkaleką,który
umarłwciasnejizdebce.Więcznammójkwiatekdrogi!
Dziecięszerokootworzyłooczyipatrzałowpromienną,jasnątwarz
anioła;wtemotworzyłosięnieboprzednimiiwpłynęlidokraju
wiecznejszczęśliwości.
Bógprzycisnąłdosercaduszęzmarłegodziecięciainatychmiast
skrzydełkastrzeliłyjejzramioniuleciałakuinnymaniołkom,które
krążyływkoło,szczęśliwe,szczęśliwe,śpiewająccudnepieśni.
Bógprzycisnąłdosercaprzyniesionekwiaty,abyodżyłytutaj
piękneiszczęśliwe;leczdoustponiósłtylkozwiędłykwiatekpolny,
którynatychmiastzacząłśpiewaćzaniołami,otaczającymipromienny
tronBoga.Abyłoichtakwiele,takanieskończonamnogość,bliżeji
dalej,dalej,gdziewzrokjużniesięga,awszyscyrównojaśnii
szczęśliwi.
Wszyscyśpiewalirazempieśńcudowną,zktórąniemogąrównać
siępieśnitejziemi;śpiewałyjączysteduszezmarłychdzieciibiedny
kwiatekpolny,wyrzuconyześmieciaminaulicę.
przełożyłaCecyliaNiewiadomska
