Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Nic,luz.–Zacisnęłazęby.–Kurde,wiesz,żenielubięrobić
notatek!
–Nadobreciwyjdzie.
Luizaponowniesięroześmiała.Mimobolącejrękimiałabardzo
dobryhumor,amożetowidoknieszczęsnejSandryotwierającej
laptopataknaniąwpływał?
–Dziewczyny!Słyszałyście?
PrzysiadłasiędonichLidka,słodkaokularnicainajwiększa
plotkaranaroku.
–Cześć,Michał.Będziemymiećnowegoopiekunaroku!
–Oczymtymówisz?
–ProfesorLenkowskimusiałchwilowozrezygnowaćzpracy.
Mówisię,żemaproblemyzdrowotne.
Luizapodniosłagwałtowniegłowęznadtelefonu.
–Żartujesz?Tojestpewne?
–Tak,dostałampotwierdzeniewrektoracie.–Lidkawydawałasię
byćurażonatymipytaniami.–Chciałamzapytaćoplanzajęćiprzy
okazjipoprosilioprzekazanieinformacji.Ciekawe,jakibędzie?
–PewniecośnamiaręLenkowskiego.
–Czyliwsumiespoko.
LuizaroześmiałasięnawidokminySandry.
–ZgadzamsięzLuizą.ProfesorLenkowskijestdobrym
wykładowcą.
–Jakuważacie…Jakminęływakacje?–Dziewczynyrozpoczęły
typowąstudenckąwymianęzdań.
Luizaniezwracałanatowiększejuwagi,ponieważpogrążyłasię
wmyślach.ProfesorLenkowskijestmężczyznąwśrednimwieku
osurowychzasadach,niesamowitejwiedzyiześwietnympodejściem
dostudentów.Jednocześniemiałbyćjejpromotorem.Już
wpoprzednimsemestrzeporuszalitematjejpracymagisterskiej.
