Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
młodszesiostry,oboknastataobejmującymamę.Śmiałasięnacałe
gardło,awiatrrozwiewałjejjasnorudewłosy–wtakimsamym
odcieniujakmoje.
–Onanapewnopotrafiłabyznaleźćjakieśrozwiązanie–dodał
półgłosem.
–Damyradę–pospieszyłamzodpowiedzą.Najchętniejjeszcze
chwilkębymsobiepojęczałaipowyzywałanabogaczy,ponarzekała
naznajomościiinneniesprawiedliwościtegoświata,alegdytwarz
ojcaprzybrałatenszczególnywyraz,jużwiedziałam,żeniemogę
sobienatopozwolić.–WostatecznościpoprostuprzekonamColbych
doturkusowychsiedzeń.Iuwzględniętowswoimportfoliojako
sukceszawodowy.
Tatazaśmiałsię,alebezwiększegoentuzjazmu.Mimotomiałam
nadzieję,żeudałomisięwyciągnąćgozdołka.Wkońcunatym
polegałomojezadanie,którewykonywałamodsześciulat–razlepiej,
razgorzej.
–Możejednakprzyjdzienamdogłowyjakiśinnypomysł.
–Może–odpowiedziałambezprzekonania.
Ojciecwstałzfotela,pochyliłsięnademną,pocałowałmnie
wczołoiskierowałsiędodrzwi.
–Zastanawiamysięwłaśnie,jakpodzielimywnętrzetegoszkolnego
busa.Chceszzerknąć?
–Jasne!–Podniosłamsię.Takaodskocznianapewnotrochę
poprawimihumor.
Opuściłambiuroipodążyłamzatatąwkierunkubusa,przyktórym
stałGeorgezplanamiwrękach.Najednejześcianhaliwisiałduży
zegarzlogofirmy.Dochodziłaczwarta.
–Okurczę!–stęknęłam.TatazGeorge’emspojrzelinamnie
pytająco.–MuszęodebraćElenizpróby.Kierowcyautobusów
przecieżdziśstrajkują!
