Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Starszypowiedziałcośwobcymjęzyku,cozabrzmiało
nieszczególnieprzyjaźnie,ipopatrzyłwrogonawarczące
zwierzaki.Mógłmiećpięćdziesiątlat,byłniewielewyższy
odemnieiokrągłyjakbeczka.Wciemnymgarniturze,
podkrawatemiwczarnychlakierkachwyglądałjaknie
ztejbajki.Druginieznajomybyłznaczniemłodszy,
wyższyiszczuplejszy.Onteżmiałnasobieelegancki
garnitur.Sprawiałsympatycznewrażenieichybaniemiał
pretensjidoRobbiegozato,żezapędziłgodoboksu.
–Piespodwórkowymaszczekać–stwierdził
zuśmiechem.–Przepraszamyzanajście,alenikogonie
znaleźliśmy.
Świetniemówiłponiemiecku,alezwyraźnymobcym
akcentem.
–Pojechałamnakrótkąprzejażdżkę–odparłam.Nie
chciałam,żebypomyśleli,żenaszastadninadzieńinoc
stoiotworem.–Wczymmogępomóc?
Nagleogarnęłomnieniedobreprzeczucie.Ostatnim
razem,kiedygrzecznyieleganckoubranymężczyzna
pytałodziadka,okazałosię,żejestkomornikiem
sądowym,którypóźniejchciałzlicytowaćstadninę.
–SzukamypanaMichaelaWeilanda–odparłtenmiły.
–PanGasparianchciałbyporozmawiaćznim
winteresach.Gdziemożemygoznaleźć?
–Winteresach?–Zerknęłamnagrubasa.Nadmałymi
sprytnymioczkami,którymiskanowałwszystkodookoła,
wyrastałykrzaczastebrwi,agórnąwargęokrywał
mupokaźnywąs,nadająctwarzygroźnywyraz.–Nie
wiem,kiedytatawróci–wyjąkałamostrożnie.–Panowie
