Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
iobciążyćtymbudżetOli,aleprzecieżnieotochodzi.
Przypominamsobiezaciętątwarzcórki,którąwczoraj
zmusiłamdozapieraniasofy.Próbowałasięwymigać,
twierdząc,żeniepotrafi,żeniemasiłyiżetaplamajest
zatrudnadowyczyszczenia,alebyłamnieugięta.Stałam
nadOląitakdługomierzyłamjąwzrokiem,ażwreszcie
ta,znienawiściąwypisanąwoczach,nacałejtwarzy
iwkażdymgeście,złapałazagąbkę.Ciarkilatały
mipoplecach,bonietrzebabyćdoświadczonym
pedagogiem,żebyodczytaćmyślidzieckawtak
ekstremalnejsytuacji.–Możejakiśpsychologdziecięcy?–
zastanawiamsię,prowadzącnierównąwalkęzsofą.–
Samaraczejnieruszęzmiejsca.Ztącholernąplamą
zresztąchybateż.–Podnoszęsięzkucekioceniam
granat,którypołknąłjużwiększączęśćniebieskiego
obiciakanapy.–Niechtoszlag!
Papieroweręcznikiwykonująterazprocesodwrotny
dowyciskanejprzedchwilągąbki.Wduszamjeręką
wsofę,odsysającwodęzmateriału,apotembiegnę
posuszarkę,któraujawnia,żeplamaitakpozostanie
plamą–mieszaninąkompotuorazkurzuibruduwtartymi
wcześniejwsiedzenieprzezspódniceczylegginsy.
Trudnomiznieśćtenwidok,więcwyjmujęzgarderoby
jakąśstarąnarzutęiprzyrzucamniąsofę.Bordowe
poduszkirozświetlająniecotłoimożnauznać,żeproblem
zostałnachwilęzakamuflowany.Wsamczas,bonależało
sięjużzbieraćdopracy.Szybkozerkamjeszcze
natermometr,choćwłaściwietylko
proforma.
Temperaturyodkilkudniprzypominająteletnie,anie
wiosenne.Kwiecieńzamieniłsięmiejscamizlipcem
ikazałprzedwcześniesięgnąćdolekkiejgarderoby.
−Czyliżeznówsukienka–stwierdzam,patrząc
nasłońcezaoknem.Jegopromienieniemalwbijająsię
wszyby,więcstajęwmiejscuiprzezchwilęcelebruję
widoki,którerozpościerająsięzkuchniisalonu.Druga
