Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
kołokuchni.
—Zjecienaszpodwieczorek,naszwłasny,zróbcienamtęłaskę,
wiecie,żestrąciliśmybombowiec?
—Mamyterazstołówkędlawojska,nieodmówcie,siostrzyczki!
—SamgenerałRómmelprzyszedłnakawę,siedziwsali!
—krzycządziewczętajednaprzezdrugą.
—Ależkochanepanie,niejesteśmygłodne,wszpitalużarcia
pouszy.
—Tonic,musiciewypićnasząkawę!
Siedzącwsłużbowymzakuchnią,obsługiwanejakkrólowe,
czujemyobiezPawłowską,żechybaniktnaswżyciutakniekochał,
jaktenieznajomekelnerki,widzianeporazpierwszyiostatni.Zaco?
Zaczerwonykrzyżnaramieniu.Zastrąconybombowiec,którego
nawetniewidziałażadnaznich,żadnaznas.
NaMarszałkowskiejszalałtłum.Dachypieniłysięradością,resztki
szybświeciływzachodzącymsłońcu,ulicamitoczyłsiępotężny
śmiech.Kołodworcababykopałyrowy,chłopyumacniałyszańce.
Chciałyśmycałowaćkażdąznich,każdegoznich.Warszawabraci
isióstrpiłabeztchuczerwonewinowalki.
Triumfalniewniosłyśmydoszpitalatrzydzieścinierozbitych
butelek.Nakorytarzukłębilisięludzie,dwóchmężczyznniosło
zemdlonąszarytkę,któracodziennieśpiewałanamszy.Pośladach
idącychludzikapałakrewkoloruwina.Prawanogakobietyzwisała
wstrzępach.
—Natychmiastamputacja—zabrzmiałgłosdoktorZabawskiej.
SiostraLudwikanieucieszyłasięzwina.
—DoktorWojciechowskazabitaprzedchwilą—powiedziałanam
zamiastpowitania.
