Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–wspominapacjent.–Kiedyśjedenznas,stojącwdługiej
kolejce,wysunąłjęzyk,zacząłsięślinićikrzyczeć,
wieszającsięnaKotanie:„Tato!Tato!Chodźmyjuż!
Przepuścilinas”.
–To,coKotanpotrafiłzrobićzobcymiludźmi
wmiejscupublicznym,tobyłonicwporównaniuztym,
copotrafiłzrobićwtakichokolicznościachKrzysztof
Malarecki–dodajepacjentka.–Kiedyśjechaliśmy
pociągiemdoZakopanegoiMalareckizacząłdyrygować
wprzedziałach,wktórychsiedzieliśmywymieszani
zobcymiludźmi.Wszyscywwagonieśpiewaliniczym
wchórzepoddyktandoMalarka.
Jedenzpodopiecznychzapamiętał,jakkiedyśKotański
kupowałbiletwkasienadworcuPKP.Kasjerkapytałago,
jakimabyćbiletdlawychowawcy:ulgowyczynormalny.
„Normalny?Normalny?”–dopytywałanachalnie.„Nie,
popierdolony”–miałjejodpowiedziećKotański.
