Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
jeśliktośpotrzebujerozmowy,ajegoniemaakurat
wsanatorium.
–Wdyżurcepielęgniarekbyłtelefon–mówipacjentka
–idzwoniliśmydoMarkadoWarszawy.Zdarzałysię
napadypaniki,bezsennenoce,załamanianerwowe,nagłe
sprawy.Nieżałowałnamwtedyczasu.
Wszyscynaoddzialewidzą,żezebraniaspołeczności,
któreprowadzi,sącorazdłuższeicorazlepsze.
–Kiedypoznałnaszenarkomańskiecharaktery,
wpewnymmomenciepotrafiłprześwietlićkażdegoznas
jakrentgenem–mówiąpacjenci.–Torobiłowrażenie.Jak
gdybyotrzymałdarodczytywanianaszychmyśli,emocji
iintencji.Agdyjużnasprześwietlił,tłumaczył,ktonad
czymmapracować.
Wciążjednakniewidaćwyraźnychpostępów
wleczeniu.„Psychoterapieprzypominaływspaniałe
spowiedziiprzyrzeczeniapoprawy–napiszezakilkalat
Kotański.–Wszyscyżyliśmyiluzją:oni,żewychodzą
znałogu,my,żepomagamyimwtym”[29].
–MimowszystkomieliśmyszacunekdoKotanazato,
żesięniepoddajeiautentyczniełapiesięróżnych
sztuczek,żebynampomóc–mówipacjent.–Podobało
namsię,żejesttakiwaleczny.Nonstoppróbowałznami
cośzrobićizyskałwtensposóbautorytet.
–Mymówiliśmy„nie”szarejrzeczywistości,wktórej
niechcieliśmyżyćwPRL-u,iuciekaliśmyodniej
wnarkotyki.Podobałonamsię,żeKotanteżbyłrebel
–opowiadainnypacjent.–Mywalczyliśmy
zcodziennością,odktórejuciekaliśmywkolorowyświat,
idlategobraliśmy,aonwalczyłzinstytucją,zmolochem,
zeskostniałąszpitalnąrzeczywistościąicałąjejmachiną,
któreniepotrafiłynaswtedyuzdrowić.
Kotańskiwparowujenaoddziałigdyrozpoczynadyżur,
niemożeusiedziećwmiejscu.
–Kiedyśkazałnamzbudowaćpiramidęzmateracy
ipotemmieliśmyzzamkniętymioczamisięnanią
rzucać;takiećwiczenienazaufanie–mówipacjent.
–InnymrazemzaprosiłdonasGrażynęBudkę,
