Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
spać,ranopojadą.
–Naprawdęmyślisz,żeonichcątuznamisiedzieć?–Zuzanna
wstałaizebrałakieliszki.Wyglądaływjejdłoniachjaktrofeawojenne.
–Żechcąjeszczesłuchaćtychtwoichopowieścizzaczeskiejgranicy?
KrzysztofposłałJakubowijednoztychswoichciepłychspojrzeń,
zaktóreJakubtakgokochał.
„Nigdziedzisiajniepójdziesz!Zostaniesztu!”
–Jacob?
–Jabymzostał.
–Tojateż.
Arturzaproponowałherbatę.Zgasiłświecepalcami.Zasyczał
czajnik.Zuzannaschowałaniedopitewinodolodówkiiotworzyła
bombonierkę.Serwisobiadowyzastąpiłykolorowekubki.Jakub
słodziłherbatęiwysypałtrochękryształkównastół.Przeprosił.
–Awanturawmiłości–skwitowałArtur.
–Chybawrodzinie…
–Nie,cukiertowmiłości,sólwrodzinie.
Jakubwiedział,żeArturmarację.Niewierzyłwtakierzeczy,
ale…ajeślisiępokłócązKrzysztofem?Naruszyłtenwieczór,
rozsypująccukier.
–Wielesprawwpuściłamdotegodomu,aleprzesądyzostawiamy
zaprogiem–oznajmiłaZuzanna.
Rozmowaokazałasiętrudniejsza,zapijalimilczenieherbatą.
Wyciągali,odwijalizfolijekismakowaliczekoladki,jakbybraliudział
wkulinarnejgrze.
–Jacob,tylubiszteczarno-białe,proszę.–Krzysztofpodał
muśmietankowo-kawową.
–Takzręki?–Zuzannasięskrzywiła.
–Nieprzeszkadzamito–odparłJakub.
Naglezadzwoniłtelefon.TwarzZuzannystężała,uśmiechArtura
