Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
oddechów,wróciładokuchni.Niezdziwiłajejpodejrzana
cisza.Naglestanęławbezruchu.Jejoczomukazałsię
widokniezwykłydotegostopnia,żepoczuła,jak
wzruszenieściskajązagardło.Bartekwciążstał
naśrodku,Lenazdrugiejstronykuchnipróbowała
gozagadywać,aZuziazuwagązbierałakolejneodłamki
talerzy.Jejdzieciniekłóciłysię,niekrzyczały.Wharmonii
próbowałynaprawićto,cotegodniasiępotłukło
irozsypało.
***
Helenawpadładodomuzziajana.Weszładociemnego
korytarzaioparłagłowęochłodnąścianę.Wkońcubyła
sama.Jeszczeniezdjęłapłaszcza,gdyusłyszaładzwonek.
Przezchwilęmiałapomysł,byudawać,żejejniema,ale
przypomniałasobie,żewidziałająKowalska.Westchnęła
więciotworzyładrzwi.Wprogustałajejcórka.
–Ktośukradłmitaksówkę!–krzyknęłaJagoda,
poprawiającokrągłeokularynanosieirzucająctorebkę
napodłogę.Helenaodruchowojąpodniosłaiodłożyła
nakomodę.
–Dlategoprzyszłaś?–Helenadopieroterazzdjęła
ciemnypłaszcziczarnąchustkęzgłowy.Wyciągnęła
spinkiirozpuściławłosy,którelekkoopadłynaramiona.
–Myślałam,żebędzieszpotrzebowałatowarzystwa.
Nowiesz,tojednakpogrzeb.
–Awiesz,żemaszrację!–Oczywdowyrozświetliłysię
blaskiemnadziei.
–Takmyślałam…–Córkazawiesiłagłos.–Zadzwonić
