Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Gdysamochódsięzatrzymał,Hanianacisnęłaklamkę,jednak
drzwianidrgnęły.
–Wporządku?
–Jeszczerazmnieotozapytasz,abędzieszszukałdentysty,który
wstawicinowejedynki.Aletak.Wporządku–westchnęła,obracając
sięwjegostronę.–Poprostuzbytdobrzepamiętam,jaktojest
podrugiejstronie.Tylkożejausłyszałamtoodciebie.
–Imprzekazałtoktośobcyiprawdopodobniemógłzrobić
tolepiej.
–Wtakichsytuacjachnieistniejeżaden„lepszysposób”.
Przezoknadrewnianegodomuwylewałosięciepłeświatło.Ktoś
byłrównieżwpokojunapoddaszu.
–Zabezpieczamypokójdziewczynki–wyjaśniłMirek,widząc
zaniepokojonespojrzenieHani.
–Ktojestzrodzicami?
–Psycholog,ktośzrodzinyimojapolicjantka.Niemiałyście
jeszczeokazjisiępoznać.Noitechnicy,aledziałająwtle.
Skinęłagłowąizadzwoniładodrzwi.Szybkoschowaładłoń
dokieszenikurtki,licząc,żeHetskiniezauważył,jakbardzodrżałyjej
ręce.
Dośrodkawpuściłaichdziewczyna,októrejmówiłMirek.
Naoko,podobniejakmundurowy,któregodorwałymedia,onatakże
musiałaniedawnoskończyćszkołę.Hetskilubiłodwiedzaćakademie
policyjnewkrajuiwyławiaćznichperełki,którenadawałysię
dopracywjegozespole.Przełożenisięnatogodzili,aMirekrzadko
kiedysięmylił.
–NadiaWągżyn,przezzetzkropką.Nadia,prokuratorHanna
Osul–przedstawiłjesobie.
–Dzieńdobry,paniprokurator.
Haniauśmiechnęłasięiskinęłagłową.Biorącpoduwagęwczesną
