Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
jużurodziła,więcuznałam,żedalszeukrywaniesięnie
manajmniejszegosensu.Przecieżwzasadzieniczłegonierobiłam,
tylkotelefonowałam.
–Diana?–zapytał,poczym,mogłabymprzysiąc,zasłoniłsłuchawkę
dłonią,bowszelkiedobiegającemniedotądszmerynagleucichły.
Prawdopodobnieudałsięteżwmiejsce,gdzieniktgoniesłyszał.
–Stałosięcoś,żedzwonisz?–zapytałztroskąwgłosie,pod
wpływemktórejzmiękłymikolana.
Boże,jakjazanimtęskniłam…
–Właściwieto…itak,inie.
–Nalitośćboską,Diano!Czyten…–Wiem,żeBradmiałochotę
zwymyślaćHammanaodciapakówbądźużyćwobecniegoinnego,
równienieprzyjemnegoepitetu,alewporęsiępowstrzymał.
–Nie,kochanie–odparłamzesłodyczą,nadktórąniebyłam
wstaniezapanować,aktórachybaniedokońcabyłamuwsmak.
Podobniezresztąjaksłowo„kochanie”,naktóre,mogłabymprzysiąc,
wstrzymałoddech.–Hammanminicniezrobił.
–Aleskorodzwonisz,tochybasięcośstało?
–Aczymusisięcośstać,byzadzwoniładociebienajlepsza
przyjaciółka?
–Wzasadzienie,aleprzecieżnietaksię…
–Niemusiszmiprzypominać,jakiebyłyustalenia–przerwałam
muwpółsłowa.Właściwietoodrobinęsięzdenerwowałam,
booczekiwałamcieplejszegopowitania.
–Wytłumaczmiwięc,ococichodzi,Diano,bochybanie
rozumiem.
–JestemwLosAngeles,więcpomyślałam,żemoglibyśmysię…
–Onteżprzyleciałztobą?–Bradleynigdysiętakniezachowywał.
Nigdyminieprzerywał.Zawszebyłopanowany,atymczasem
sprawiałwrażenierozchwianegoemocjonalnie.
–Nie,HammanzostałwDubaju.Właściwiepowiemcitoteraz,
boniemasensu,bymtoprzedtobąukrywała…Rozstaliśmysię.
–Co?!
Niepodobałmisiętonjegogłosu.Sądziłam,żesięucieszyalbo
chociażbędzieudawałradośćzpowodumojegopowrotu.
–Niecieszycięmójpowrót?–zapytałamwprost,zduszającwsobie
tęnutępretensji,któramimochodempróbowaławedrzećsiępomiędzy
mojesłowa.
–Nie,noskąd!–Kłamał,itomałowiarygodnie.ZresztąBradnigdy
nieopanowałtejsztukidoperfekcji.Byłnatozbytdobry,adotego
