Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zaramię.Siłauściskuinagłezwrócenienamnieuwagisprawiły,
żestężałem.
–Uśmiechnijsię–poleciłpółgłosem,więcposłuchałem,podczas
gdyonskinąłgłowąjakimśswoimgościomspecjalnym.
PochwyciłemspojrzenieDaphne,któraprzyjechałatuzFrancji
zeswoimojcem.Szczęśliwyzbiegokolicznościsprawił,żeprzyjęcie
wypadłoakuratwtedy,kiedynasiojcowiemusieliprzedyskutować
jakieśpostanowienianegocjowanejumowyhandlowej.Ponieważ
DaphnebyłacórkąkrólaFrancji,spotykaliśmysięcojakiśczasibyła
chybajedynąosobąspozamojejrodziny,którąwidywałemwmiarę
regularnie.Cieszyłemsię,żewidzęnasalichociażjednąznajomą
twarz.
Skinąłemjejgłową,aonauniosłakieliszekszampana.
–Niemożeszodpowiadaćnawszystkiepytaniasarkastycznie.Jesteś
następcątronu,onioczekująwiększegozdecydowaniairozwagi.
–Przepraszam.Tobyłwywiadprzyokazjiprzyjęcia,więc
pomyślałem…
–Źlepomyślałeś.Liczę,żepodczasnagraniaBiuletynuzachowasz
sięznależytąodwagą.
Zatrzymałsięispojrzałnamnieszarymi,chłodnymioczami.
Znowusięuśmiechnąłem,wiedząc,żechcetegodladobra
zebranych.
–Oczywiście.Tobyłajednorazowapomyłkawoceniesytuacji.
Puściłmojeramięipodniósłdoustkieliszekszampana.
–Częstocisięonezdarzają.
ZaryzykowałemspojrzenienaDaphneiprzewróciłemoczami,aona
roześmiałasię,rozumiejącażzadobrze,coczuję.Ojciecspojrzałwtę
samąstronę.
