Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
otaczającychjąmłodychludzi.ByłytamBelleiTrix,
wystrojonejaknabal,zaśwprzerwachmiędzy
poszczególnymiutworamipanowieFrankiGuswraz
zparomainnymi„kapitalnymigośćmi”raczylimłode
damyplotkamizcollege’uiinnyminowinkami,
najwyraźniejniezmierniejeinteresującymi,sądząc
ponabożnymskupieniu,zjakimwysłuchiwałytych
wymownychuwag.Pollypatrzyłanatychrasowych
dżentelmenówzmieszaninąszacunkuipodziwu,onizaś
zauważalijejobecnośćzwłaściwądlaswejpłci
protekcjonalnością,lecznajwyraźniejuważalijątylko
za„cichestworzonko”iuznawszy,żenienadajesięono
dorozmówtowarzyskich,beztroskozignorowalitourocze
dziecko,całkowicieoddającswąuwagęmłodymdamom.
SzczęśliwiePollyzupełnieonichzapomniała,rozkoszując
siępięknąmuzyką,którąbardziejczuła,niżrozumiała;
wsłuchiwałasięwniącałąsobą,azakażdymrazem,gdy
sercezabiłomocniejnapowitaniejakiejśmelodii,najej
twarzymalowałasiętakaradość,żekilkuprawdziwych
melomanówprzyglądałosięjejzuśmiechem.
Gdywyszły,byłjużzmierzchiPollyodetchnęłazulgą,
stwierdziwszy,żeczekananiepowóz,boniewsmakjej
byłograćcałyczasdrugieskrzypce,stanowczomiała
tegodość,jaknajedendzień.
–Cieszęsię,żecipanowiejużsobieposzli;niemiło
mibyło,żecałyczasgadali,kiedyjachciałamsłuchać
–powiedziałaPolly,gdywehikułruszył.
–Którycisięnajbardziejpodobał?–spytałaFanny
zomdlewającąaurąwyższości.
–Tentakizwyczajny,któryniewielemówił;podniósł
mojąmufkę,gdyspadła,ipilnowałmniewtłumie;
pozostalizupełniesięmnąnieprzejmowali.
–Pewniemyśleli,żejesteśmałądziewczynką.
–Mamamówi,żeprawdziwydżentelmenjesttaksamo
