Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
drapiesiępobrzuchu.Manasobietylkospodnieigumofilce.Renata
patrzynaniegoprzezchwilę,zanimuświadomisobie,gdziejest
icosiędzieje.Zasnęłanaprogu.Niezrobiłatego,copowinna.Czeka
przezchwilę,codziadekpowie.–Dostały?–mężczyznapowtarza
pytanie,alepatrzącmętnymioczaminadziewczynkę,orientujesię,
żenie.Kopniakjestjużzdecydowaniemocniejszy.–Doczegotytu,
kurwa,jesteś?Zapierdalaj!Itojuż!–Nawetgdybychciałkopnąć
jeszczeraz,toniemiałbyszans.Dzieckopoprostuznika.Słychać
tylko,jakdopustegowiadrawpadająprzygotowanewparniku
ziemniaki.
–Dziadekmarację.–Matkastajezaplecamidziewczynki.
–Powiniencijeszczebardziejwlać.Dlaczegoświnieniedostały?
Cotymaszwgłowie,dziecko?–Matkaniedodajejużswojego„skąd
tysiętakawzięłaś?”.
–Zasnęłam.–Dziewczynkanieobracającsiędomatki,wciąż
mieszawogromnymwiadrze.–Niewiemdlaczego.Jużimniosę.
–Dzieckostajeokrakiemnadwiadrem,alezanimzaczniesięznim
siłować,czekaażmatkawyjdzie.
–Cotakstoisz?–Kobietapatrzynacórkę.–Zabierajsięztym.
–Obiepatrząnasiebie.Małaniewytrzymujetejkonfrontacjiipróbuje
dźwignąćogromnewiadro.Jakpoprzednimrazem,takiteraz,nie
udajejejsię.
–Tynaprawdęjesteśgłupia.–Matkazniedowierzaniemkiwa
głową.–Czasamimyślę,żenie,żeludziomtaksiętylkowydaje,ale
chybanaprawdęjesteś.Przecieżmożesztorozlaćdodwóch
mniejszych.–Zabierawielkiewiadroiniesiejedoświń.Dziewczynka
drepczezanią,próbującobgryzaćpaznokcie,aleniemaco.Obie
wchodządochlewu.MatkaRenatywyleważarcienaświńskiełby,
ostukujewiadroipodajejecórce.–Zanieśzpowrotem.–Dziecko
odbierawiadroijużgotowejestbyznimwybiec,alematka
jezatrzymuje.–Niktciniepomoże.Pamiętaj.Dziadekwziąłnas
zdobrociserca.Musiszbyćdlaniegodobra.Musiszbyćgrzeczna
iposłuszna,boinaczejnaswygna.Albowygnatylkociebie,
bojamusięprzydam.Zresztąjazarabiamnaswojeutrzymanie
wGospodarstwieinawetdziadkowiczasamiwódkękupię,alezciebie
