Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
milczącą,gdyżinaczejpanstajesięzbytwesołym.
–Apanizarazwysuwapazurki,łapiętaśliczne,aleostre–odrzekł
zgrymasem.
–Oczympaństwotakpoufnierozprawiają?–spytałzironiąhrabia
Trestka,skierowującnaStefciębinokle.
Waldemarodrzekłswobodnie:
–Mówiliśmyoinnymsporcie.ProsiłemwłaśniepannęStefanię,aby
namzagrała.
–Panigrywanacymbałkach?–zapytałTrestkakpiącymtonem.
–Nie,panie,niegrywamnacymbałkach–odparłaStefciaztaką
samąintonacjągłosu.
–Atoszkoda,botomaładnyton.
Waldemarściągnąłbrwi.Zakipiałownim.SpojrzałnaTrestkęzgóry
irzekłzodpowiednimakcentem:
–Posądzałempanaolepszysmakiwiększąsubtelność…ucha.
Trestkazrozumiał.Zbladłzezłości.PannaRitauśmiechnęłasię
iwidzączakłopotaniehrabiego,rzekładoStefci:
–PopieramprośbępanaWaldemara.Stanowczonampanicoś
zagra.Ja,niestety,niegrywam,leczpasjamilubięmuzykę.
–Owszem,pani,aletrochępotem.
–Tak,zbytjestgłośno,amuzykalubiciszę.
–Bołatwiejwówczasodnajdujenerwyigrananich–dodał
Waldemar.Kamerdynerzapaliłlampy.PannaRitastanęławoknie,
patrzącnawąski,świetlanozłotypasekwschodzącegoksiężyca.Natle
szarychbarwwieczornegoniebapiękniewyglądałaczarnawstęgalasu
ztymodłamkiemzłota,strojącymczubydrzew,jakbłyszczącyryngraf
napiersizakutegowciężkązbrojęrycerza.
PannaRitazachwycałasięgłośno.Stefciaiparęosóbjeszcze
podeszłodookna,Waldemar,wezwanyprzezLucię,poszedłdosali
jadalnej,gdyżpaniElzonowskachciałagowidzieć.
