Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZDZIAŁ
SIÓDMY
NadrugidzieńranoStefciawstałazbólemgłowyidziwnieprzykrym
uczuciem.Byłojejsmutno.Ciężarniezmiernyprzygniatałją,odbierając
swobodęmyśli.Luciamówiła,żeposłanojużnakolejpopraktykanta,
żejestbardzociekawa,czyładnyi…czydobrzeurodzony.
WSłodkowcachjadanoobiadodrugiej.Zarazposkończonejlekcji
wszedłdoklasylokaj,proszącdostołu.
–Czypanordynatpowrócił?–spytałagoLucia.
–Takjest,przyjechałjaśniepanzdrugimpanemzkolei,cojuż
tumabyćnastałe.
–Praktykant!–zawołałaLuciaipoodejściulokajastanęłaprzed
lustrem,poprawiającbluzkęiwłosy.–Jaktodobrze,żejużprzyjechał!
Ciekawam,gdziegomamaposadziprzystole.O!Będzieterazweselej
wSłodkowcach,ataktylkowtedywesoło,jakprzyjeżdżaWaldy.
Chodźmyjuż!…
PrzeddrzwiamijadalnejsaliStefciadoznaławrażenialęku.Weszła
szybkoizbliżyłasiędostołu.WtemspojrzałanaWaldemara,
podchodzącegodoniejzpowitaniem,iduszazdrętwiaławniej
zprzerażenia.ObokWaldemarastałEdmundPrątnicki.
Stefcizaszumiałowgłowie,cieniezaczęłyjejskakaćprzedoczyma,
jakbypadałczarnyśnieg.Doznaławrażenia,żektościsnąłnaniąciężki
rozpalonyprzedmiot.Jejtwarzwjednejchwilizbielała.Stefcia
instynktowniecofnęłasięjaknawidokszerszenia,któryuciąłjąraz
ażdokrwi.NieprzytomniepodałarękęWaldemarowi,spostrzegłajego
oczyszerokootwartezezdziwieniaiusłyszałajegosłowa.
–PozwolipaniprzedstawićsobiepanaEdmundaPrątnickiego…
PannaStefaniaRudecka–dokończył.
–Witampanią–zawołałPrątnickizzupełnąswobodą,podającjej
rękęzamaszyście.–Nadzwyczajnespotkanie!–dodałwesoło.
–Państwosięznają?–spytałapaniIdalia.
–Doskonale!Sąsiadujemyzsobą.Prawda,pannoStefanio?
–Tak–odparłazapytanaiusiadłacichonakrześle.
Byłojednakwniejcośtakiego,żepaniIdalianiepytaławięcej,
natomiastodgadła,żemiędzyStefciąamłodympraktykantemcoś
kiedyśmusiałozajść.Zaczęłaichnieznaczniebadać.PanMaciej,
zdziwionyzachowaniemnauczycielki,milczał.Lucianiemogła
