Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
blaski,jakichwistocienieposiadał.Stefciaprzechodziłaprawdziwe
męczarnie.DrażniłjągłosEdmundainierozumiałaobecnościjego
wtymmiejscu.MęczyłjąbadawczywzrokpaniIdaliiizupełne
milczenieWaldemara.
Tenodgadłwszystko–myślała–iterazbędzieostrzyłnamnie
dowcip…Powinnamwyjechaćstąd.WyznamwszystkopaniIdalii.Ona
mniezrozumie.Wówczaspowrócędoswoich,szczęśliwaispokojna.
–Nagle,nawspomnieniewyjazdu,Stefciadoznałaniepokoju,uczuła
wduszyleciuchnyżal,samanierozumiejąc,dlaczego.
Dzieciństwo!–pomyślałazgniewem.Przeniknąłjądreszczstrachu
nasamoprzypuszczenie,żeonmożeponiątuprzyjechał.Terazonjest
dlaniejniczym.
OdpierwszegospojrzenianaEdmundaniepatrzyłananiegowięcej,
siedzącjakbywodrętwieniu.Aleciekawośćwniejprzemogła.
Odczuwajączmianęwjegogłosie,chciałazobaczyć,czyjestzmieniony
zpowierzchowności.Podniosłaoczy.Niezmieniłsię:pozostałbardzo
pięknymchłopcem,leczdawniejwidziaławjegorysachinnywyraz,
woczachinnąmyślTeraztesamerysyściągniętepłaskimuśmiechem,
oczyzdradzająpospolitąnaturę…żadnejpodniosłości,aniodrobiny
dawnegoideału.Innyczłowiek!Stefciamiaławrażenie,jakbyspojrzała
zbliskanazwyczajnykamyk,wpromieniachsłońcawydającysię
klejnotembezceny.
Edmundzwróciłnaniąoczy.Świeciływnichbłyskicynicznego
uśmiechu.Twarzjejpoczerwieniała,nerwamizatargałooburzenie.
Wtemzabrzmiałjegogłos:
–Dlaczegopanijestdziśtakmilcząca,pannoStefanio?Niepoznaję
paniijakodobryznajomymogęmiećpretensje,gdyżwydajemisię
paniniezadowolonazmejobecności.Czytak?
Stefciętebezczelnesłowawyprowadziłyzrównowagi.Zagrała
wniejkrewobrazą,podrażnionaambicjaukłułajakżądłem.Zmierzyła
Edmundachłodnymwzrokiem,aleodparłaspokojnie:
–Niespodziewałamsięspotkaćtupana,nicwięcej.
–Alespotkaniechybaucieszyłopanią.Janaprzykładjestem
szalenierad.
Nicnieodpowiedziała,tylkozagryzłausta.Wgłosiejegoczućbyło
wyraźniedrwinę.Prątnickiprzechyliłsięprzezstółinatarczywie
powtórzyłrazjeszcze:
–Jestemniezmiernieucieszony.
–Widaćto–odrzekłapodrażniona.
–Doprawdy?Ha!ha!Todobrze.Jalubiębyćwesołym.
