Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
domiesiąca.
–AmnieimćRzędziancoinnegopowiadał.
–ImćRzędzianwartwgębę.Comnietampoonej
pannie!Niechinnepszczołyztegokwiatumiódbiorą,
ajestichtamniemało.
DalsząrozmowęprzerwałowejściestaregoCzechły,
którenprzyszedłwitaćnamiestnika.Uważałgoonjuż
zaswegoprzyszłegopana,więckłaniałmusię
odproga,oddającmuwschodnimobyczajemsalamy.
–No,staryCzechły,wezmęiciebiezpanienką.Już
teżjejsłużdośmierci.
–Niedługojejczekać,waszamiłość,alepókiżycia,
pótysłużby.Bógjeden!
–Zajakimiesiąc,gdyzSiczywrócę,ruszymy
doŁubniów–rzekłnamiestnikzwracającsiędoHeleny
–atamksiądzMuchowieckizestułączeka.
Helenaprzestraszyłasię:
–TotynaSiczjedziesz?
–Książęposyłazlistami.Alećsięniebój.Osoba
posłaiupoganświęta.Ciebiewrazzkniahinią
wyprawiłbymchoćzarazdoŁubniów,jenodrogi
straszne.Samwidziałem–ikoniemniebardzo
przejedzie.
–AdługowRozłogachzostaniesz?
–DziśjeszczenawieczórdoCzehrynaruszam.
Prędzejpożegnam,prędzejpowitam.Zresztąsłużba
książęca:niemójczas,niemojawola.
–Proszęnaposiłek,jeśliamorówigruchaniadosyć
–rzekławchodząckniahini.–Ho!ho!policzki
madziewczynaczerwone,snadźniepróżnowałeś,panie
kawalerze!No,alesięwamniedziwię.
TorzekłszypoklepałałaskawieHelenęporamieniu
iposzlinaobiad.Kniahinibyławdoskonałymhumorze.
Bohunaodżałowałajużdawno,aterazwszystko
składałosiętakdziękihojnościnamiestnika,żeRozłogi
„cumboris,lasis,graniciebusetcoloniis”mogłajuż
uważaćzaswojeiswoichsynów.
Abyłytoprzeciedobraniemałe.
Namiestnikwypytywałokniaziów,czyprędkowrócą.
