Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
fortunęwłasnąposzarpać,tosamdamtrzy.Mamteż
bliskotyleuksięcianaprowizjiiwioskędobrą,
costarczy.Atemuhetmanowiniechcęwolności
izdrowiazawdzięczać.
–Askądtywiesz,cojaztobąuczynię?–rzekł
Chmielnicki.
ApotemzwróciwszysiędoTuhaj-bejamówił:
–Wojnasięrozpocznie.Pośleszdokniazia,alenim
posełwróci,dużowodywDnieprzeupłynie,ajacijutro
naBazawłukodwiozęsampieniądze.
–Dajcztery,toiniebędęzLachemgadał–odparł
niecierpliwieTuhaj-bej.
–Damcztery,natwojesłowo.
–Mościhetmanie–rzekłkoszowy–chcesz,tocizaraz
wyliczę.Mamtupodścianąmożeiwięcej.
–JutropowieziesznaBazawłuk–rzekłChmielnicki.
Tuhaj-bejprzeciągnąłsięiziewnął.
–Spaćmisięchce–rzekł.–Jutroteżprzededniem
naBazawłukmuszęruszyć.Gdziemamspać?
Koszowyukazałmupękskórowczychpodścianą.
Tatarrzuciłsięnaposłanie.Poniejakimczasie
począłchrapaćjakkoń.
Chmielnickiprzeszedłsiękilkakrotniepowąskiej
izbieirzekł:
–Senuciekamnieodpowiek.Nieusnę.Dajsięczego
napić,mościkoszowy.
–Gorzałkiczywina?
–Gorzałki.Nieusnę.
–NaniebiejużKurki–rzekłkoszowy.
–Późno!Idźityspać,starydruhu.Napijsięiidź.
–Nasławęiszczęście!
–Naszczęście!
Koszowyobtarłgębęrękawem,następniepodałrękę
Chmielnickiemuiodszedłszywdrugikoniecizby
zakopałsięniemalwowczeskóry,krewbowiemmiał
jużprzezwiekostudzoną.
Wkrótcechrapaniejegozawtórowałochrapaniu
Tuhaj-beja.
Chmielnickisiedziałzastołempogrążony
