Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
„Ratuj,bomnieBohungoni!”PanSkrzetuskizrywasię
zwozu,ażjakiśgłos,alejużrzeczywisty,mówi
doniego:
–Leżże,detyno,bozwiążę.
Toesaułtaborowy,Zachar,któremuChmielnicki
kazałpilnowaćnamiestnikajakokawgłowie,układa
gonapowrótnawozie,okrywakońskąskórąipyta
jeszcze:
–Szczoztoboju?
WięcpanSkrzetuskiprzytomniejezupełnie.Mary
pierzchają.WozyciągnąsamymbrzegiemDnieprowym.
Chłodnypowiewdochodziodrzekiinocblednie.
Ptactwowodnerozpoczynagwarporanny.
–Słuchaj,Zachar!tomyjużminęliKudak?–pytapan
Skrzetuski.
–Minęli!–odpowiadaZaporożec.
–Adokądciągniecie?
–Neznaju.Bytwa,każe,bude,ałeneznaju.
Natesłowaserceuderzyłoradośniewpiersiach
panaSkrzetuskiego.Sądziłon,żeChmielnickibędzie
oblegałKudakiżeodtegowojnęzacznie.Tymczasem
pośpiech,zjakimKozacyszlinaprzód,pozwalałwnosić,
żewojskakoronnebyłyjużbliskoiżewłaśnie
Chmielnickidlategopominąłfortecę,byniebyć
zmuszonymdobitwypodjejdziałami.„Dziśjeszcze
możewolnybędę”–pomyślałnamiestnikiwzniósłoczy
dziękczynniekuniebu.
