Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Tak?Janiewiedziałemnawetotwoimistnieniu.–Spojrzałem
naniąprzelotnie,poczymznowuodwróciłemwzrok.Byłem
nieuprzejmy,aletojejniezniechęciło.
Patrzyłanamniejaknazagadkę,którąchcesięrozwiązać.Mateusz
zkoleidwoiłsięitroił,żebyzwrócićjejuwagę.Gdyzrozumiał,
żetoniemasensu,puściłmiokoizostawiłnassamych.Niemiałem
doświadczeniazdziewczynami,niewiedziałem,oczymznią
rozmawiać.
–Jakiejmuzykilubiszsłuchać?–wybrałemchybanajbardziej
dennepytanie,jakieprzyszłomidogłowy.
JednakNikolauśmiechnęłasięszerokoizaczęłaopowiadać
zentuzjazmemoswoimulubionymzespolepop.Minutymijały,
ajawbijałemwzrokwtłum,potakującodczasudoczasu.
Dziewczynietowogólenieprzeszkadzało.Gdyczęstowałem
jąkrótkimspojrzeniem,widziałem,żesięrumieni.Słuchaliśmy
kompletnieinnejmuzyki,byłastraszniegadatliwa,mieliśmy
całkowicieróżnezainteresowania,czytaliśmycoinnego–ona
właściwiejedynieczasopismakobiece.Jejulubionąformąspędzania
wolnegoczasubyłyzakupy.Niewidziałemceluwkontynuowaniutej
rozmowy.Gdyjużnaprawdęzachciałomisięziewać,przeprosiłem
dziewczynęipoprostuodszedłem.
Gdydolewałemsobieponczu,Mateuszzagadnąłleniwie:
–Bierzeszsięzaniączynie?
Zerknąłemnaniegozdezaprobatą.Przyglądałsiędziewczynie
łapczywymwzrokiem,adopierocoopowiadałmi,jakpoderwałjakąś
słodkąblondyneczkęizamierzajązabraćnaweekenddoTrójmiasta.
–Aco?Jesteśzainteresowany?–Uniosłembrwi.
–Może…
–Powodzenia.–Napiłemsięponczuiodwróciłemnapięcie.
Mateuszowinieudałosięuwieśćdziewczyny.Przykażdejpróbie
