Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
„Gdystarsipanowiemoglisiedziećoboksiebie,
trzymalisięzazwyczajzaręce”[3]–wspominałaich
spotkaniaAnnaZeidler-Janiszewska,filozofka,która
miaładużyudziałwintelektualnymcomebacku
BaumanadoPolskipodwóchdekadachemigracji.
Onateżjużnieżyje.
Niepierwszyrazprzekonujęsię,żerobotabiografa
towyścigzczasem:zdążyćwysłuchaćświadków.
Biografzawszejestspóźniony.Ochwilę.Oczłowieka,
którywłaśnieodszedł.
Jeszczejednymzważnychświadkówbyłbyukochany
uczeńBaumana,zmarłyprzedwcześniew2019roku
socjologKeithTester.
GdybysamBaumanniespisałnakilkudziesięciu
stronachwspomnieńzczasówprzedwojennych
iwojennych,rekonstrukcjatejczęścijegożyciorysu
byłabyniemalniemożliwa.Robiłtowdrugiejpołowie
latosiemdziesiątych,apolatachprzeredagowywał
iuzupełniał.Wnaszejwymianiee-mailowej
dwadzieścialatpóźniejnazwałtewspomnienia–
właściwąsobiearchaicznąfrazą–„rozmyślaniem
zapisanymnaużytekcórek,jużnauchodźstwie
wzrastających,wceludopomożeniaimwtrudnym
przedsięwzięciusamoidentyfikacji”[2*].
Spisującwspomnienia,niesięgał–jaktwierdzi–
dodokumentówrodzinnych;tezaginęłyzpowodu
kolejnychwygnań,którychdoświadczył.Niewertował
archiwów.Władzęostatecznąpowierzyłwłasnej
pamięci.
Miałświadomość,jakbardzojestonaniedoskonała.
Jednakpomyłkiuwłaczającewiedzynieuwłaczają
pamięci.
Większośćwspomnień–gdyidzieoto,cosiędziało,
