Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zdałemsobiesprawę,żebardzochciałbymcięzobaczyć.Wpaść
dodomubyłobyniezręcznie.Atutaj?–Rozejrzałsię.–Zawszemogę
cośkupić,nie?
Wtejchwilidrzwiotworzyłysięzhukiemidosklepuwparował
niski,krępytyp,ubranywortalionowyskafanderisportowebuty.
–Aniutka,złoto!Wesołychświąt,skarbie–zacharczał,wyciągając
ogromnełapska,byobjąćkobietęiprzyciągnąćdosiebieponadladą.
Ankaodskoczyła,alebezzłości.
–Copandziśtakiwylewny,panieKociniak?Ładnietakpocudze
żonyręcewyciągać?Itoprzyludziach?CoDanusianato?
Kociniakniecierpliwiemachnąłręką.Byłjużtrochęwstawiony.
–AcomitamDanusia.Tojest,widzisz,przechodzonymodel.
O,gdybytakmożnasobienowążonkę,młodą,taką…Oj,Aneczka,
gdybymjaciebiemiał,tobymnarękachnosił,ostatniepieniądze…
–Westchnąłciężko.–Ipićbymprzestał,jakBoga!–Walnąłwpiersi
potężnąwłochatąpięścią.
–Bojeszczeuwierzę.Niechpanwracadodomu,panieKociniak.
Świętaidą,możebypanżoniecośpomógł.
–Wygonimnieitak.Patrzećnamnieniemoże.Takjakjananią.
Zabiłaby,gdybymogła.
–Niechpanniegadagłupot.Copotrzeba?
Kociniaksięgnąłdokieszeniiwyjąłdwuzłotówkę.
–Winko,Ania.Najtańsze.Resztęzapłacępoświętach,słowo.
–Położyłmonetęnaladzieztakimnamaszczeniem,jakbyskładał
ofiarę.–Wiesz,żezawszeoddaję.
–Niepan,panieKociniak,tylkożona.Znowuprzyjdziedomnie
zawanturą.
–Niedowiesię.Spokojnagłowa.–Szybkoschowałbutelkępod
kurtkę.–Bógcizapłać,Aniutka.Zdrówkaipomyślnościnaświęta.
Dlaciebieidlamamy.
