Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ozdrowiuisile.Niepochodziłazbogatejrodziny,ale
przypuszczam,żematkazapewniałajejposiłkizgodne
zestandardamibogaczy.Wtejchwilijednakjej
zdrowieiurodabudziłytymwiększyżal,jakwtedy,gdy
widząckogośpięknego,myślimy:„Nawetktośtakimusi
umrzeć”.Wlekkiejpanicewybiegłemjejnaprzeciw.
–Niejestjeszczezapóźno?–spytała.
–Tobezznaczenia–odparłem.
–Rozchorowałamsię–wyjaśniła.
Nojasne,pomyślałem.Oczywiście.Jakmogłemsię
takcodoniejpomylić?Ktośtakijakonanigdynie
zostawiłbynalodzienieszczęśliwegokolegi.
Jednocześnieogarnęłomniepoczuciewiny.Mamprzed
sobąkogośsłabszego,niezdolnegodoobrony.Jestem
tchórzem.Aleinnygłoswemniepowiedział:„Tonie
całkiemjesttak”.
–Czemujesteśwczapce?–spytała.
–Botojestczęśćhistorii–odrzekłem.
–Cotakiego?
–Towłaśniejestczęśćhistorii–powtórzyłem.
Czułemnarastającezdenerwowanie.Chciałem,żeby
schodyprowadzącenasnapiętro,wydłużyłysię
wnieskończoność,alebyłoichprzednamicorazmniej.
–Tonic–powiedziałem,żebyukoićswójniepokój.
–Tonictakiego.
–Jaktonic?Przecieżtookropnasprawa.
Widząc,jakniechętniepowłóczęnogami,dodała:
–Niebójsię.Niemasięczegobać.
Szłaprzedemną,więczatrzymałasięnachwilę,
