Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wtakichjakoni.Żółtodziobywwyprasowanychkoszulach
iskórzanychbutachtoniefaceci,tylkoeksponatywystawowe,
nawidokktórychmojehormonyzamierały.–Nie,dziękuję,postoję.
–Tojabymgosobiewzięła–rozmarzyłasięJuliet.Chybadość
gruntownieprzegrzebałaserwisyplotkarskienatematlatorośli
Olsenów.
–Och,onciebiezpewnościąrównież,aletrochęinaczej,niż
tosobiewyobrażasz–wtrąciłaWilla,wchodzącdodomuiodkładając
torebkę.Miesiąctemuukończyłaswojąedukacjęiterazdorabiała
wkafejcewmieście,przezcoczęstowracaładodomujakoostatnia,
oczywiściepomijająctatę.
–Willy!–oburzyłasięJuliet.–Przestań!
–Dlaczego?Przecieżtakajestprawda.–Willazmarszczyłaczoło.
Gdyniektórzyludziewytykalimi,żeniezachowujęsięwystarczająco
dyplomatycznie,zawszemiałamochotęprzedstawićimWillę.Nie
miałazagrosztaktuczydelikatności.–Wsferzemarzeńbogatych
chłopcówwtwoimwiekuniemieścisięromantycznaprzejażdżka
nabiałymrumakuozachodziesłońca.Tacyjakonpragnączegoś
zupełnieinnego.
SpojrzałamztroskąnaEleni,aleonanaszczęściebyłazbyt
skupionanamieszaniusosuiniesłuchałanasuważnie.
–Wcaleniemusitakbyć–burknęłaJuliet.
–Kochana–westchnęłaWilla,kładącsiostrzedłońnaramieniu.
–Musiszsięjeszczesporonauczyćochłopakach.
–Aleniespieszsięzbytnio–dodałam,rzucającumytąsałatę
domiski.–Bądźtakdobraiomijajszerokimłukiembogaczy.
Właściwiewszystkietrzyichomijajcie.–Niebyłamdziś
wodpowiednimnastroju,żebydyskutowaćnatematnadzianych
snobów.Szczególnieżektośnależącydoichklasysprzątnął
miwłaśniesprzednosamojepraktyki!
Willaspojrzałanamnie,podkradająclisteksałaty.
