Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Co,gdyby?
—Gdybypanihrabinazezwoliła...—malarzaprzywykłego
dotychczasdotowarzystwamodelekiłatwychzdobyczymiłosnych,
onieśmielałatadamazwielkiegoświata...—Gdybyzezwoliła,
tozaproponowałbymzamojąniedelikatnośćiporywczość,mały
rewanż...
—Rewanż—zdziwienieodbiłosięwjejgłosie.
—No...nierewanż!—plątałsięcorazbardziej.—Awielki
zaszczytdlamnie!Pragnąłbymnamalowaćpaniportret!
—Ach,namalowaćmójportret!—roześmiałasięnagle.—Iluż
otoubiegałosięartystów!Iprawiewszystkimodmawiałam...
—Wtakimrazie...Nieśmiemnalegać...—Krzeszzmieszałsię
ostatecznie.
Onatymczasemprzyglądałamusięuważnie,jakbygotaksując
zewszystkichstron.Jejwzrokślizgałsiępowysokiejizgrabnej
figurzemalarza,pojegooryginalnej,choćonieprawidłowychrysach
twarzy,poszerokichbarkachimuskularnychramionach.Krzesz
uchodziłzabardzoprzystojnegochłopaka,awygolonecałkowicie
obliczeiniecodłuższaodzwykłych,puszystablondczupryna,
nadawałymuoryginalnyiartystycznycharakter.Snaćocenawypaść
musiałaprzychylnie,bopochwili,wgłębióczOrzelskiejzagrały
jakieśnieokreśloneognikiizmienionymgłosemwyrzekła:
—Dobrze!Zgadzamsię!Namalujepanmójportret...
—O,jakiżjestemszczęśliwy!—jąłdziękować.
—Donajpiękniejszychdnimegożyciazaliczędzisiejszespotkanie!
Gotówjestemchoćdziesięćrazyjeszczespaśćdopiwnicy!...Taki
model,jakpanihrabina...
OczyOrzelskiejdalejbłądziłyzagadkowopopostaciKrzesza.
Zzakarminowychwargwysunąłsiękoniuszczekróżowegojęzyczka,
zwilżającjelekko.Takoblizujesiędrapieżnapantera,gdyupatrzy
świeżą,asmacznąofiarę.
—Radpanztakiej,jakjamodelki?—oświadczyłaenigmatycznie.
—Zobaczymy...
—Kiedypanizechcemipozować?
Zastanawiałasiękilkasekund,jakbycośrozważającwswejgłówce.
—Obecnieniemogęściśleokreślić!...Mamtylekłopotów
zchorymwdomu...Alezaczniemyniedługo...Zaparędni...
Zawiadomiępana...
Malarzpośpieszniewyciągnąłnotatnik,wyrwałkartkęiskreśliłswój
adres.
