Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Tomówiąc,wepchnęłaPollyannędoprzedpokoju,jakkurczę
doklatki.
Pierwszepięćminutśniadaniaprzeszływmilczeniu,gdynagle
pannaPollyzwróciłauwagęnadwiemuchy,latającenadstołem.
—Nansy,skądtusąmuchy?
—Niewiem,proszępanienki.Wkuchniniemaichwcale
—odparłaNansy,którawidocznieniezauważyłaotwartychokien
wpokojuPollyanny.
—Tosąprawdopodobniemojemuchy,ciociu!—zauważyła
Pollyanna—dużoichlatałodziśnaschodach.
—Twojemuchy?—zdziwiłasiępannaPolly.
—Cotomaznaczyć?Którędywleciałydodomu?
—Przypuszczam,żeprzezoknamojegopokoju,ciociu
—odpowiedziałaspokojniePollyanna.
—Jakto?Otworzyłaśokna,któreniemająsiatek?
—Tak,ciociu!
WtejchwilidopokojuweszłaNansy.
—Nansy,proszęnatychmiastpozamykaćoknawpokojuPollyanny
ipowypędzaćwszystkiemuchy—rzekłasurowopannaPolly,
następniezwracającsiędosiostrzenicy,dodała:
—Pollyanno!Siatkidookiensąjużobstalowane.Czyli,żezrobiłam
to,cobyłomoimobowiązkiem,aletyśzapomniałaoswoim.
—Omoimobowiązku?
OczyPollyannyzdradzałyszczerezdziwienie.
—Oczywiście!Rozumiem,żewpokojumogłobyćtrochęciepło,
aletwoimobowiązkiembyłonieotwieraćokien,dopókiniebędą
wstawionesiatki.Zapamiętajsobie,Pollyanno,żemuchysąnietylko
dokuczliwe,lecztakżeiniebezpiecznedlazdrowia.Pośniadaniudam
cidoprzeczytaniaotemciekawąksiążeczkę.
—Odziękuję,ciociu!Jataklubięczytać.
PannaPollygłębokowestchnęła,następnieściągnęławargi,
aPollyanna,widzącsurowątwarzciotki,dodałapośpiesznie:
—Naturalnie,ciociu,jestmibardzoprzykroiwięcejjużnie
otworzęokien.
PannaPollynicnieodpowiedziałaiśniadaniedokońcaprzeszło
wmilczeniu.
PośniadaniupannaPollypodałaPollyanniemałąksiążeczkę
zesłowami:
—Udaszsięterazzakarędoswegopokoju,bytoprzeczytać,
ajaprzyjdęzapółgodzinyzrobićprzeglądtwegoubrania.
