Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zobaczeniapaniSmith.
—Owszem—odpowiedziaładziewczynkaidodałapółgłosem:
—Jesteśpierwsza,któramachęćzobaczeniajej!
LeczPollyannatychostatnichsłówniesłyszała,idąc
zadziewczynkądługim,wąskimiciemnymkurytarzem.Wreszcie
dziewczynkaotworzyładrzwidopokojuchorej,agdyPollyanna
weszła,zamknęłajezpowrotem.
Pollyannaprzystanęłatużprzyprogu,gdyżwzrokjejniebyłjeszcze
przyzwyczajonydociemności,panującychwpokoju.
Wreszciezobaczyłakobietęnapółleżącąnałóżkuwystawionem
naśrodekpokoju.
Zbliżyłasiędochorej.
—Jaksiępanimiewa?CiociaPollyspodziewasię,żejestpani
znacznielepiejiprzysyłagalaretkęznóżekcielęcych.
—OBoże,galaretka!—usłyszałaPollyannazniecierpliwione
westchnienie.—Oczywiście,jestemjejbardzowdzięczna,ale
spodziewałamsię,żemiprzyśledziśrosołu!
Pollyannazmarszczyłabrwi.
—Ajamyślałam,żegdypanidostajegalaretkę,toprosiokurczę!
—Cotakiego?Cośtypowiedziała?—zawołałachora,odwracając
siędoPollyanny.
—Niczłego,proszępani,—pośpieszyłazodpowiedziąPollyanna.
—TotylkoNansyopowiadałami,żepanipragniekurczęcia,gdy
otrzymujegalaretkę,aznówrosołuwtedy,gdyotrzymujekurczę.Ale
możebyć,żeNansysięomyliła—dodała,jakbyusprawiedliwiając
się.
Natesłowachorakobietawyprostowałasięnałóżku,czegonigdy
nierobiła.
—Atykimjesteś,pannoGrubjanno?—zapytałazjadliwie.
—O,proszępani,towcaleniejestmojeimię.Zresztącieszęsię
bardzo,żegonienoszę.NazywamsięPollyannaWhittier,jestem
siostrzenicąpannyHarringtonimieszkamuniej.Dlategoteżdziś
przynoszępanigalaretkę.
Zpoczątkuchorasłuchała,zdradzającpewnezainteresowanie,lecz
nawspomnieniegalaretkiopadłanapoduszkęiprzestałasłuchać.
—Bardzodobrze,dziękuję—przemówiławreszcie—twojaciotka
jestbardzouprzejmą,leczdziśwłaśniemiałamochotęnarosół.Tej
nocyaninachwilęniezmrużyłamoka—skarżyłasiędalej.
—Ach,jakbymjategochciała!—westchnęłaPollyanna,stawiając
galaretkęnanocnymstolikuisiadającnakrześleprzyłóżku—tylesię
