Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
grymasemzawiedzeniastwierdziłaMarcysia.
Janekprzyszedłżoniezpomocą:
–Ty,dziecko,dostałaśrowerodsąsiadówpoich
wnuczce,mamamożedosiąśćswewigryzczasów
licealnych,atoprzecieżtylkokilkanaścielatdotyłu,aja
wezmęrowerdziadkaPawła,atojesttylkokilkadziesiąt
latdotyłu.Poostatnimpomalowaniufarbąolejnąjakby
odmłodniał.
Marcysiabyłataksmutnazobrotusprawy,żenawet
nieodgarnęłagęstejczuprynyznadczoła,ajeszcze
bardziejzasmuciłjąfakt,żerodzicomtenpomysł
zestarymiroweramispodobałsię.
Gabrysiazasadniczoniepatrzyładolustra,aleprzecież
niedasiężyćtylelatiniespojrzećwnikliwiejwjego
taflę.WięcGabrysiazerknęła.Notak,kiedyjuż
odpewnegoczasuobchodzisięstaletrzydziestepiąte
urodziny,totrzebazainwestowaćwswójwygląd.Nie
możnaciąglewyglądaćna„niezrobioną”.Napółce
włazienceubabciJagodyoddłuższegoczasustoikilka
flakoników,pudełeczek,tubek,pojemniczków.Tozupełnie
niezływzórdonaśladowania.
–Mojamamateżmiałasporągarśćkosmetyków,ale
mnieciąglewszyscyiwszędziemówili,żewyglądamtak
świetnie,takmłodo,iżnigdyniepomyślałamojakimś
wspomaganiu.Nawetnajbardziejobcyzobcychitaki,
którynicodemnieniepotrzebował,tenfaktpotwierdzał.
Dlategouznałam,żedamnaturzewolnąrękę–przemowa
Gabrysibyłabardzorefleksyjna.
Takbardzorefleksyjna,żeażsobieprzypomniałajak
toDostojewskiw
Śniewujaszka
opisywałpostaćksięcia,
będącegojużwbardzosłusznymwieku.Wspominał,
żeksiążęladamomentrozsypiesię,botakibyłjuż
zwietrzałyalbo,właściwiemówiąc,znoszony.„Czyjateż
jestemzwietrzałaiznoszona?”–Gabrysiawykrzywiła
twarzwgrymasie,copewniemiałooznaczaćuśmiech
izamyśliłasię.DopierogłosJankawyrwałjązliterackich
miraży.
