Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
7
AngelinaTomasellowzięładzbanekdokawyiniezgrabnie
postawiłagonatacy.Teraz,pośmiercisiostry,mieszkałasama
wjednopiętrowymdomku,którywychodziłnaulicęSanPasquale.Nie
pozostałowniejniczenergicznejiżywiołowejkobiety,którą
Giovannizachowałwpamięci.Kuśtykałanaswychkrzywychnogach,
zarzucającpulchnymibiodrami,choćjejoczywciążzachowywały
młodzieńczyblask.
–Przychodź,kiedycipasuje–poraztrzecipowtórzyła
Giovanniemu,pochylonanadtacą,bylepiejułożyćciasteczka
domowejroboty.
–Obiecuję–powiedziałGiovanni,siedzącwprzetartymskórzanym
fotelu.–Niktnieprzyrządzatakdobrejkawyjakty.
–Dolewamtrochęanyżówki–wyjaśniłaAngelina.–Przywozi
mijątwojakuzynkaStefania,kiedyprzyjeżdżazSanVito.
Tobyłaprawda.Giovannipamiętałzapachtejanyżówkiodczasu,
gdybyłjeszczedzieckiem.Przeszyłagojakaśnagłanostalgia,jakby
ukłucieszpilki,aletrwałotozaledwiechwilę.
AngelinawróciłaztacąipostawiłająobokGiovanniego,prosząc,
bysamsięobsłużył.Giovanninalałsobiefiliżankękawy,dodałtrochę
anyżówkiiugryzłciasteczko.Następniewypiłkawędrobnymi
łykami,wdychającgłębokojejaromatipatrzącnareszcie
przebudzonymioczami.Tobyłdlaniegoprawdziwyleknawszystko.
–Czyliwciążprzychodządociebienakawę?–zapytał,niemogąc
sięzdecydować,czynalaćsobiejeszczejednąfiliżankę.
–Wszyscymężczyźnizrodzinywciążprzychodzą–odpowiedziała
zadowolona.–Ranotonawetustawiająsięwkolejce.
–Niedziwięsię–odparłGiovanni.
Angelinauśmiechnęłasię.Niemiałazprzodudwóchzębów,ajej
policzkibyłyzapadniętezpowodubrakutrzonowych.Jestjuż
staruszką–pomyślałGiovanni,serdeczniesiędoniejuśmiechając.
–Atyjaksięczujesz?–zapytała.–Chybaniewyjedzieszznówbez
pożegnania?
–Nie,naraziezostajętutaj.
–Apraca?Jakleci?
