Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–właściwiefunkcjonującyobwodowyukładnerwowyi
działającebezzakłóceńmięśnioweikostneukładynarządów
mownych.
Tensamautordefiniujejęzykowąsprawnośćkomunikacyjnąjako
umiejętnośćwzakresiebudowaniazdańgramatyczniepoprawnych,
któresąsumąsprawnościcząstkowychtrzechpodsystemów,tzn.
fonetyczno--fonologicznego,słownikowo-semantycznegoi
syntaktycznego.
Podsumowującrozważaniateoretycznenatematpojęcia
„komunikacji”,należystwierdzić,żekompetencjakomunikacyjnajest
jednązwielunabywanychprzezdzieciiwiążesięnietylkoz
opanowaniemkompetencjijęzykowej,alezgodniezmodelem
językowegoiniejęzykowegoporozumiewaniasięwymagapoznania
różnychkanałówinformacyjnych,którewykorzystujesięw
porozumiewaniusię.Najczęściejsątokanały:słuchowy,wzrokowy,
dotykowy.Najszybciejzaczynasięikończyodbiórinformacjikanałem
dotykowym(cielesnykontaktmatkizdzieckiem).Wcześniejest
wykorzystywanykanałwzrokowy,natomiastnajdłużejtrwa
przygotowanieodbioruinformacjiprzezkanałsłuchowy.
Wwypadkudzieckazuszkodzonymnarządemsłuchupierwotna
wada–niesprawnysłuch–zaburzaelementarnepodstawysprawności
biologicznejjednostki,awkonsekwencjijestźródłemtrudnościw
komunikacjijęzykowej.
Jakwięcporozumiewająsiędzieciniesłyszącezosobami
słyszącymi?A.Rakowska(2000,s.76)napodstawieanalizy
zachowańkomunikacyjnychiumiejętnościjęzykowychdzieci
niesłyszącychnaróżnychpoziomachorganizacjikomunikacji,tzn.
językowejiniejęzykowej,określiłanajczęściejobserwowanesposoby
porozumiewaniasiędzieciwwiekuprzedszkolnymiszkolnym.
Autorkastwierdziła,żewzależnościodanalizowanejsytuacji
komunikacyjnej(mówienie–działanie)udzieciwwieku
przedszkolnymobserwujemynajczęściejzachowania:
–niewerbalne,
–werbalno-niewerbalne,
–werbalne.
