Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Toteżspotkałamwilkołaka–odparłazgniewembeznamysłu.
Onpodniósłbrwiizłośliwieuśmiechniętyodrzekł:
–Owszem,chcębyćwilkołakiemprzypanijakorusałce.
Stefciapoczerwieniałagwałtownie.
–CzypanjedziedoSłodkowic?–zapytałachłodno.
–Tak.Mamzamiarpaniątamodprowadzić.
–Jasamatrafiędodomu.
–Bardzowątpię!Przedewszystkimnieudźwigniepanitegozielska.
Toważycałypud.Muszępaniulżyć.
Zeskoczyłzkoniaizwytwornymukłonemczekałnapodanieręki.
Stefciazawahałasię,leczpodałamująwzburzonaiprędkocofnęła.
–Ależnieobjąłempalcówpani…Nie!Stanowczojestem
zadżumiony!–zawołałrozkładającręcekomicznymruchem.
Miałagoochotębić.Michorowskipatrzyłnaniązironicznym
uśmiechem.Onadrżałazgniewupodspojrzeniemjegoszarychoczu.
Zebrawszykwiaty,kiwnęłamudumniegłowąirzekłaodchodząc:
–Żegnampana.
–Hm,panijestenergiczna,aleijamuszęjechaćdoSłodkowic.Inna
droganieistnieje.
Stefciaskręciławlas,wskazującnabielejącypasdrogi.
–Proszę,niechpanjedzie.
–Apani?
–Jaidęlasem.
–Niemogępanizostawićwtejpuszczy.Panijestdziśtaknerwową,
żezabłądziłabyłatwo.
Postępowałobokniej,prowadząckoniazauzdę.Mówiłwciążgłosem
przesiąkniętymzłośliwością:
–Wiepanico?Niechpanisiądzienamegokonia,ajabędęiśćobok
jakpaź.Albojeszczelepiej:siądźmyrazem.Dlarusałkiiwilkołakatak
stosowniej.
Stefcianieodpowiedziała,przyśpieszająckroku.
–Paniodemnieuciekajakodstraszydłaleśnego.Przeciezemnie
wcaleładnychłopczyk,co?Nieuważapani?
Żadnejodpowiedzi.
–Aha!Milczeniejestznakiempotwierdzenia.Bardzomnietocieszy!
Oddałamipaninareszciesprawiedliwość.
Skłoniłsięgłowążartobliwie,zumyślnąuniżonością.
–Przedewszystkimjestpanźlewychowany–wybuchnęłaStefcia.
–Doprawdy?Pierwszyrazsłyszę!Zawszeuchodziłem
zagentlemana.
