Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
przeznaczenie.
–Pamiętam...
–JakomteżodtęsknościchodziłwŁubniach
naSołonicę,tomciętakprawie,jakożywą,widywał,
acomwyciągnąłręce,tośnikła.Alemiwięcejnie
umkniesz,gdyżtakmyślę,żenicnamjużniestanie
nawstręcie.
–Jeślicostanie,toniewolamoja.
–Powiedzżemijeszczeraz,żemniemiłujesz.
Helenaspuściłaoczy,aleodrzekłazpowagą
iwyraźnie:
–Jakonikogowświecie.
–Żebymniektozłotemidostojeństwyobsypał,
wolałbymtakiesłowatwoje,boczuję,żeprawdę
mówisz,choćsamniewiem,czymnatakowe
dobrodziejstwaodciebiezarobićmogłem.
–Bośmiałlitośćdlamnie,bośmnieprzygarnął
iujmowałsięzamną,itakimisłowydomniemówił,
jakichwprzódynigdyniesłyszałam.
Helenazamilkłazewzruszenia,aporucznikpoczął
nanowocałowaćjejręce.
–Paniąmibędziesz,nieżoną–rzekł.
Iprzezchwilęmilczeli,tylkoonwzrokuzniejnie
spuszczałchcącsobiedługieniewidzenienagrodzić.
Wydałamusięjeszczepiękniejsząniżdawniej.Jakoż
wtejciemnawejświetlicy,wgrzepromienisłonecznych
rozłamującychsięwtęczęnaszklanychgomółkach
okien,wyglądałajakoweobrazyświętychdziewic
wmrocznychkościelnychkaplicach.Ajednocześniebiło
odniejtakieciepłoiżycie,tylerozkosznychniewieścich
ponętiurokówmalowałosięwtwarzyicałejpostaci,
żemożnabyłogłowęstracić,rozkochaćsięnaśmierć,
akochaćnawieczność.
–Odtwojejgładkościchybamioślepnąćprzyjdzie!
–rzekłnamiestnik.
Białeząbkikniaziównywesołobłysnęływuśmiechu.
–PewniepannaAnnaBorzobohataodemniestokroć
gładsza!
–Takjejdociebie,jakowłaśniecynowemisie
