Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
widaćbyło,awniejstużołnierzy,doktórychpan
Grodzickikażdegodniazaglądał.Ci,spostrzegłszy
wokolicyludjaki,dawalinatychmiastznaćdozamku,
awówczasbitowdzwonyicałazałogawnetstawała
podbronią.
–Prawietygodnianiema–mówiłpanGrodzicki–bez
jakowegośalarmu,boTatarzyjakwilkistadamiczęsto
pokilkatysięcytusięwłóczą,którychzdział
strychujemyjakmożna,aczęstokroćtabunydzikich
konistrażebiorązaTatarów.
–Inieprzykrzysięwaszmościsiedziećnatakim
bezludziu?–pytałpanSkrzetuski.
–Choćbymiteżnapokojachkrólewskichmiejsce
dano,tobymtuwolał.Więcejjastądświatawidzę
niżelikrólzeswegooknawWarszawie.
Jakożistotniezwałówwidaćbyłoniezmierną
przestrzeństepów,któreterazwydawałysięjednym
morzemzieloności;napółnocujścieSamary,
anapołudniecałybiegDnieprowy,skały,przepaście,
lasy,ażdopiandrugiegoporohu,Surskiego.
Podwieczórzwiedzilijeszczewieżę,gdyżSkrzetuski
pierwszyrazwidząctęzaginionąwstepachfortecę
wszystkiegobyłciekawy.Tymczasemprzygotowywano
dlaniegowSłobódceczajki,któreopatrzonerudlami
poobukońcach,stawałysięzwrotniejsze.Nazajutrz
rankiemmiałwyruszyć.Aleprzeznocniekładłsię
prawiewcalespaćrozmyślając,comuczynićprzystoi
wobecniechybnejzguby,którąmugroziłoposłowanie
dostraszliwejSiczy.Życieuśmiechałomusię
wprawdzie,bobyłmłodyikochał,imiałżyćobok
ukochanej;wszelakoodżyciawięcejhonorisławę
kochał.Aleprzyszłomudogłowy,żewojnabliska,
żeHelenaczekającnaniegowRozłogachmożebyć
ogarniętanajokropniejszympożarem,wystawiona
nazapędynietylkoBohuna,alerozpętanejidzikiej
czerni,więcduszęporywałamutrwogaoniąioból.
Stepymusiałyjużpodeschnąć,możnabyjużpewno
doŁubniówzRozłogówjechać,atymczasemosam
kazałHelenieikniahininaswójpowrótczekać,bonie
