Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
gopułkowników.
–Wpochód!–zakomenderowałgrzmiącymgłosem.
Wniespełnagodzinępóźniejtaborruszyłnaprzód,
chociażsłońcejużzachodziłoinocnieobiecywałabyć
pogodną.Jakieśstraszne,rudechmurzyskaporozwalały
sięnazachodniejstronienieba,podobnedosmoków,
dolewiatanów,izbliżałysiękusobie,jakbychcąc
stoczyćwalkę.
Taborposuwałsięwlewo,kubrzegowiDniepru.Szli
terazcicho,bezpieśni,bezbiciawkotły,wlitaury,
iszybko,oilepozwalałyimtrawy,takbujnewtej
okolicy,żepogrążonewnichpułkichwilamitraciłysię
zoczu,aróżnobarwnechorągwiezdawałysięsame
płynąćnastepie.Jazdatorowaładrogęwozom
ipiechocie,którepostępującztrudnością,wkrótce
pozostałyznaczniewtyle.Tymczasemnocpokryła
stepy.Ogromnyczerwonyksiężycwytoczyłsięzwolna
naniebo,aleprzesłanianycochwilachmuramirozpalał
sięigasłjaklampatłumionapowiewamiwiatru.
Byłojużdobrzezpółnocy,gdyoczomKozaków
iTatarówukazałysięczarne,olbrzymiemasy
odrzynającesięwyraźnienaciemnymtlenieba.
ByłytomuryKudaku.
Podjazdyzakryteciemnościązbliżyłysiępodzamek
takostrożnieicicho,jakwilcylubptactwonocne.Anuż
możnabyubiecniespodzianiesennąfortecę!
Alenaglebłyskawicanawałachrozdarłaciemności,
hukstraszliwywstrząsnąłskałamiDniepruikula
ognistazatoczywszyjaskrawyłuknaniebieupadła
wtrawystepowe.
ToposępnycyklopGrodzickidawałznać,żeczuwa.
–Piesjednooki!–mruknąłdoTuhaj-bejaChmielnicki
–widziwnocy.
Kozacypominęlizamek–októregowzięciuwchwili,
gdyprzeciwnimsamymciągnęływojskakoronne,nie
moglimyśleć–iruszylidalej.AlepanGrodzickiwalił
zanimizdział,ażsięmuryzamkowetrzęsły,nietyle,
byimszkodyprzyczynić,gdyżprzechodziliwznacznej
odległości,aleabyostrzecwojskanadpływające
