Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
NataszaOrsaRW2010
WświecieJonasza
plementówbezpowodu.Trudno,rozczarujesię.Fakt,żejestpiekielnieprzystojny,to
zamało,żebymwskoczyłamudołóżka.Zwyczajnie–jatakaniebyłam.Pewnych
rzeczynieakceptowałamijuż.
–Przecieżciobiecałem,żeniewylądujeszdzisiajznikimwłóżku–dobiegł
mniejegogłos.–Znikim,toznaczy,żezemnąteżnie.Dotrzymujęsłowa–dodał.–
Otymmyślałaś,prawda?–Przyglądałmisięwyraźnierozbawiony.Którytojużraz?
Wmojejobecnościwciążmiałubawpopachy,prezentującbogatyzestawuśmie-
chów.
–Czytaszwmyślach?
–Twojeoczycięzdradzają.Wyraztwarzyrównież.Możnawtobieczytaćjak
wotwartejksiążce.Chodź,położymysięnakanapieiprześpimyzedwiegodzinki.
RanopożegnamsięzMarcelemiodwiozęciędodomu.
Wyglądałonato,żemogęmuzaufać,azmęczenierzeczywiściedawałomisię
weznaki.SpojrzałamnaJonasza.Rozłożyłkanapęiwyjąłmiękkikoc,poczymwy-
ciągnąłsięwygodnie,klepiącmiejsceoboksiebie.
–Chodź–powiedziałłagodnie.–Zaufajmi.
Położyłamsięujegoboku.Nakryłmniekocem.
–Śpij.Ipamiętaj,żemojaobietnicadotyczytylkodzisiejszejnocy–szepnąłmi
doucha.
–Przestańwkońcużartować–mruknęłam,zapadającpowoliwsen.
–Nieżartuję,Moniko–dotarłdomniejegopoważny,choćcichygłos.
Nieodpowiedziałam.Zasnęłam.
16
