Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
żelekarzmniepoprosił.Naszczęścieniktniezdążył
rzucićmisiędogardła,choćchorzywyglądali
nażądnychkrwi.Pewniekoczowalitakprzytychdrzwiach
odrana,korzystajączłaskiNFZ-u,żeraczyłdać
immożliwośćpsychiatrycznegoleczeniazaztrudem
odkładaneskładki.Przemknęłamdogabinetu.Pan
doktor,niczegosobiestarszypan,międzypięćdziesiątką
asześćdziesiątką.Wysoki,siwy.Dodatkowoelegancko
ubrany.Kiedyśmusiałbyćdośćprzystojny.Poprosiłmnie
dopokoikuprzygabinecie.Miałamtampoczekać.
Pielęgniarkawtymczasieprzeprowadziłazemną
wywiad,wypisałakartę.Wyglądałototak,jakby
próbowałaudokumentowaćmójpobytzgodnie
zzasadamiwyznaczonymiprzezNFZ,ajaprzyszłam
naprywatnąwizytęwpaństwowychgodzinachpracy
lekarza.Nakorytarzuwciążczekaliludzie,boprzecieżnie
rozpłynęlisięwpowietrzu.Czekalinatęwizytę
zpewnościąkilkatygodnialbomiesięcy.Bomojepróby
zarejestrowaniasiędopsychiatrywprzychodniskończyły
sięnatym,żewyznaczonominajbliższyterminzapół
roku.Nieźle.Dotegoczasumogłabympogryźćjakiegoś
ucznia.
Przyszedłwkońculekarz.Usiadłwygodniewfotelu.
Byłampewna,żewizytaodbędziesięraz,dwa,
boprzecieżpacjenci…Jednaksięmyliłam.Pandoktor,
zupełniewyluzowany,spokojniezadawałpytania.Nie
wiem,czybyłtakdobrywswoimfachu,czyjatak
zestresowana,alewpewnymmomencienawetsię
rozpłakałam.Lekarzstwierdził,żemamsyndrom
wypaleniazawodowegoilekkistandepresyjny.
–Weźmiesobiepanitableteczki?–spytał.
–Mogęwziąć,jeżelimająpomóc.–Chciałam,żebyjak
najszybciejwypisałreceptęiskierowanienaurlop.
Jednakon,zdługopisemzawieszonymnad
skierowaniem,naglenistąd,nizowądzapytał:
–Acobypanipoleciładoczytaniajakopolonistka?
Zdziwiłomnietopytanie,alemożetotakaforma
terapii?Patrzyłamjaksrokawgnatwjegouniesiony
długopis,leczanidrgnął.
