Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
WłaśniewtedystaryHezacząłwalićwnaszedrzwi.
Następniezacząłwniekopać.Miałemochotę
szczeniakazadusić.Otworzyłemdrzwiinimzdążyłem
sięzorientowaćktoto,staryHezłapałmniezakark.
Otworzyłustaizobaczyłemjegopoczerniałezęby.
–Cozahałasyotejporze!...Kurwamać,żebytoraz,
dwa,tojeszcze,alecałydzieńjazgocze,całydzień!…
Jakcisięniepodobatumieszkać,towynocha!…
Co„przepraszam”,cholera,idźmatkęswoją
przepraszaj,cholerajasna,wynocha!
Przyznaję,żeniemiałemsiłymusiępostawić.Kiedy
mniepuścił,zacząłemkasłać,żebywzbudzićwnim
współczucieitymskończyćsprawę,alejemuwciążbyło
mało–napoczątekdałmiwpysk,apotempoprawił
jeszczeparomakopniakami.Powstrzymującłzy,
ukłoniłemmusięizamknąłemdrzwi.Spojrzałem
napieska–byłledwożywyzestrachu.WysłałemSMS
doKongJie,żebygozabrała.„Sąkłopoty”,napisałem.
Wtymmomencieszczeniakznówzajazgotał,więc
kopnąłemgowbrzuch,ażpoleciałwpowietrze,
apotemspadłzplaśnięciemnaziemię.
KiedyterazszedłemzastarymHe,nieczułem
wsercunienawiści.Alboinaczej–jeślinawetbyła
wemnienienawiść,umiałemjąwsobiestłumić.Mam
tęzaletę,żeniełatwoulegamemocjom.Pomyślałem,
żetenidącyprzedemnączłowiekoddawnajestjuż
wgrobie.Jestbezwartości.Potrafiłemzrozumieć
samotnośćstaregowojskowegoinstruktora,który
kiedyśmiałpodsobąkilkatysięcyludzi.Byłstary,więc
sypiałcorazkrócej.Codzienniebladymświtem
