Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wydarzeniadokonywałysię,gdyMickiewiczprzebywałjuż
nazesłaniu,żeniebyłichuczestnikiemaniświadkiem;
wprywatnejbiografiipoetyzamknięciemwątkupolitycznych
represjibyłasprawafilomatów.
Niemcewiczwyraziłwcytowanychwyżejsłowachpoczucie
duchowegoniedostatku,gnębiącezapewnenietylkojego:wieszcz
powinienpisaćnieto,conasuwająmoment,chęćczynatchnienie,
leczto,copotrzebneistosowne,powinienwprowadzaćnadrogę
trudnegonarodowegoposłannictwa[76].Takiewówczaspoetom
stawianowymagania,aMickiewicz„chciałbyćpolitykiem
kreującymrzeczywistość”[77].
Wlistopadzie1832rokuukazałasięwParyżuIIIczęść
Dzia
dów,napoczątkugrudniawyszłydrukiemKsięginarodu
polskiegoipielgrzymstwapolskiego.Ajuż28stycznia1833
MickiewiczpisałdoOdyńca:„Jatużyjęniemileśródżywiołów
obcych.Demokracimięnienawidzą,arystokracikrzywopatrzą,
doktrynery(botewszystkiepartienasimałpują)majązawariata.
Wszyscygłupisolennie,krzykliwiiniedołężni”,idalej:„Paryżtak
zbrzydziłem,żeledwiejużmogęwytrzymać”[78].
DopieropokilkulatachpobytuwstolicyFrancji,już
popublikacjiPanaTadeusza,Mickiewiczpoznałsłynnych
poetów–VictoraHugo,AlfonsaLamartinaiAlfredadeVigny.
CzęściejbywałwsalonachGeorgeSandipanid’Agoult;zdawaćsię
możeimiłonammyśleć,żezdobyłwtymśrodowiskuniezłą
pozycjęiżeobracałsięwśródelity[79].Niewszystkieosobiste
kontaktytojednakpotwierdzały.Gdywkońcuzostał
przedstawionyHugo,ten„podniósłsięztronuotyletylko,aby
obdarzyćgościaukłonemprotekcyjnyminatychmiastzwróciłsię
kufigurantomwieczoru,obcymijemu,inam,dworakomchwały
cisnącymsiędojegoogniskaitakzajętymschlebianiemWiktorowi
Hugo,żewielkieimięMickiewiczaniezrobiłonanichżadnego
wrażenia”[80].Hugowielekroćdawałświadectwoswejsympatii
