Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
jąnapolanienaprzeciwkapliczki,klęczałanaskrawkutrawyzgłową
ukrytąwdłoniachniczympokutnica.Innedwiekobietyznajdowałysię
bliżejtabernakulumizmieniałykwiatywotywnezpoprzedniegodnia.
JednaznichzauważyłaGiovanniego,aleudała,żegoniewidzi.
Wyjęłakluczzkieszeni,musnęładłoniąpłaszczfigurkiMatkiBożej
izamknęłanakłódkękamiennąniszę.OdwróciłasięwstronęLivii
Antoniettyipróbowałaprzyciągnąćjejuwagę,leczbezpowodzenia.
Następnieprzysunęłasiębliżejdrugiejkobiety.
GiovannistanąłobokLiviiAntoniettyiwtedyonawreszcie
zauważyłajegoobecność.
–Dzieńdobry,Livio–pozdrowiłją.
–Witaj–odrzekła,trzymającwciążdłonienawprosttwarzy
wbłagalnymgeście.Odmówiłajeszczekilkamodlitwiwstała.
PoprawiłasobiespódnicęiuśmiechnęłasiędoGiovanniego.
–Przeszkodziłemci?–zapytał.
–Nie–odrzekłakobietazzaczerwienionąirozpalonątwarzą.
–Cotutajrobisz?
–Szedłemnaspacer.Aty?
–PrzyszłyśmysiępomodlićzaMarię.
–Zatędziewczynę,októrejmimówiłaś?
–Tak.
–Jakonasięczuje?
LiviaAntoniettauczyniłanasobieznakkrzyża.
–Dalijejjakieślekarstwa,alenieskutkują.Mówią,żezwariowała,
alebyćmożetonaprawdęzłyduchjąopętał,Giovanni.Sama
jąsłyszałamkiedyświeczorem,jakmówiłazmienionymgłosem
–odpowiedziała.
–Odwiedziłaśją?
–Poszłamodwiedzićjejmamę.Comogęporadzić?Kiedytotylko
możliwe,staramysiębyćprzyniejblisko.Aleterazbojęsięnawet
wchodzićdoniejdodomu.
Giovanniprzezchwilęzastanawiałsięnadtymisłowami.
–Czybadałjąjakiśpsychiatra?–spytał.
–Wiem,żejąleczą.
–Aleczyzawieźlijągdzieś?
–Niewiem.Myślę,żenie,ponieważVincenzinaniechce,
bywychodziłazdomu.Niechce,abyludziejąwidzieli,rozumiesz?
–Tak.
LiviaAntoniettapodniosłaniecogłowęwstronęGiovanniego.
–MogępowiedziećVincenzinieotobie?
