Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
TeatrmłodzieżywświetlebadańnaterenieKrakowa
niowskiego,odpowiadającejwyzwaniomwspółczesności.Koncepcjitraktującejteatrjako
swoistymikrosystemwychowawczyrealizującyokreślonecele,preferującywłaściwedla
nichformy,treści,metodyiśrodki.Takiespojrzenienateatrmłodzieżypozwolirównież
wyznaczyćfunkcje,jakiepełnionwobecswoichwychowanków,atymsamympodjąć
krokiwcelupoprawyefektywnościoddziaływań.
Zagadnieniutemupoświęconajestniniejszaksiążka.Jejgłównyproblemzamykasię
wpytaniu:jakwspółcześniefunkcjonujeteatrmłodzieży?
Jakwidać,kluczowympojęciemjesttu„teatrmłodzieży”,przyczymwybórtejwłaśnie
nazwyniejestprzypadkowy.Choćwliteraturzeprzedmiotupowszechniefunkcjonuje
termin„teatrszkolny”,tozdaniemautorkizbytniozawężaonzasięgtegozjawiska,spro-
wadzającjeprzedewszystkimnagruntszkolny.Tymczasemteatrmłodzieżyrealizujesię
wdużejczęściwinstytucjachkultury(przyzawodowychteatrach,domachkultury)oraz
placówkachwychowaniapozaszkolnego(pałacemłodzieży,młodzieżowedomykultury).
Ztegopowodubardziejtrafnewydajesięuznanieteatrumłodzieżyzapojęcieszersze,
obejmująceswoimzasięgiemteatrszkolnyiteatrwinstytucjachkulturalno-oświatowych.
Tujednakkoniecznejestpewnesprostowanie.Każdybowiemzwyróżnionychtypów
teatruobejmujemłodzieżuczniowską,toteżwswejistociekażdyznichjestscenąszkolną.
Wymiennestosowanietychdwuterminówjestwięcuprawnione,choćzpunktuwidzenia
autorkiprzyznaniepierwszeństwateatrowimłodzieżymożezapobiecnieścisłościomter-
minologicznym.
Równieżsamookreślenie„młodzież”wyznaczakierunekbadawczychposzukiwań.
Przedmiotemanalizbylibowiemuczniowiegimnazjów(wiek:13–15lat)orazszkół
średnich(wiek:16–18lat),skupieniwokółgrupteatralnych.Będąonituokreślanijako
uczestnicy,członkowie,młodziaktorzy,uczniowie.
Zdaniemautorki,osobyponiżej13.rokużycianależązwykledoteatrówdziecięcych,
natomiastpełnoletniwiążąsięnajczęściejzteatramistudenckimibądźteatramiamator-
skimidladorosłych.Każdyzwyróżnionychtypówteatrumaswojąspecyfikę,odrębne
cele,formy,repertuarifunkcje.Wtymkontekściewybórjednejgrupywiekowejijej
gruntownezbadaniewydajesięwpełniuzasadniony.
Teatrmłodzieżyrozumianyjesttutajjakozorganizowanaformateatralnychzajęćpo-
zalekcyjnychlubpozaszkolnych,skupiającamłodzieższkolnąpragnącądobrowolniereali-
zowaćokreślonyprogramartystyczno-wychowawczypodkierunkiemnauczycielanatere-
nieszkołybądźwinstytucjikulturalno-oświatowej1.Osobyprowadzącetegotypuzajęcia
nazywanesąwliteraturzefachowejnauczycielami,instruktoramibądźanimatoramizajęć
teatralnych.Topierwszeokreślenietypowejestdlaszkółiplacówekwychowaniapoza-
szkolnego,zaświnstytucjachkulturypowszechniefunkcjonujądwapozostałe.Wszystkie
tekategoriepojęciowemogąbyćstosowanezamiennie.Zdarzasięteż,żefunkcjęprowa-
dzącegoprzejmujejedenzuczestnikówzajęć,jednaksątoprzypadkirzadkie.
Naszczególnąuwagęzasługujerównieżtermin„funkcjonowanie”.Pojęcietozawarte
wproblemiegłównymtejksiążkiskuteczniewymykasiępróbomprecyzyjnegozdefinio-
wania.Pomimotegoautorkapodjęłatrudsamodzielnejinterpretacji,uznając,że„funkcjo-
nowanie”towieloaspektowedziałanieprzypomocywyspecjalizowanychstruktur,metod
1DefinicjazbieżnazpoglądamiA.Asyngier-Kozieł,Edukacjateatralnadzieci.W:Sztukajakowyzwanie
edukacyjne,red.J.Plisiecki,Lublin2001,s.52;orazW.Okoń,NowySłownikPedagogiczny,Warszawa
2004,s.413.
10
