Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
odkomarów.
Większaczęśćnocyzeszłaspokojnie.Semenowie
iprzewodnicypośpilisięprzyogniach–czuwałytylko
straże,aznimiinamiestnik,któregoodwyjazdu
zKudakudręczyłastrasznabezsenność.Czułtakże,
żetrawigogorączka.Chwilamizdawałomusię,
żesłyszyzbliżającesiękrokizgłębiwyspy,toznów
jakieśdziwneodgłosypodobnedoodległegobeczenia
kóz.Alemyślał,żeuchogozawodzi.
Nagle,dobrzejużkuświtaniu,stanęłaprzednim
jakaściemnapostać.
Byłtoczeladnikzestraży.
–Panie,idą!–rzekłpośpiesznie.
–Ktotaki?
–PewnieNiżowi:idzieichzeczterdziestu.
–Dobrze.Toniewielu.Zbudźludzi!Ogniapodpalić!
Semenowiewnetporwalisięnanogi.Podsycony
płomieńbuchnąłwgóręioświeciłczajkiigarść
żołnierzynamiestnika.Innistrażnicyprzybieglirównież
dokoła.
Tymczasemnieregularnekrokigromadyludzidawały
sięjużrozróżnićwyraźnie;krokitezatrzymałysię
wpewnymoddaleniu;natomiastjakiśgłosspytał
zakcentemgroźby:
–Aktonabrzegu?
–Awykto?–odparłwachmistrz.
–Odpowiadaj,wrażysynu,anie,tozsamopału
zapytam!
–JegowysokośćpanposełodJ.O.księcia
Wiśniowieckiegodoatamanakoszowego–wygłosił
donośniewachmistrz.
Głosywgromadzieumilkły;widocznietrwałatam
krótkanarada.
–Achodźjenosamtu!–zawołałwachmistrz–niebój
się.Posłówniebiją,aleiposłyniebiją!
Krokiznówozwałysięipochwilikilkadziesiątpostaci
wynurzyłosięzcienia.Pośniadejcerze,niskim
wzrościeikożuchachwełnądogórynamiestnik
odpierwszegowejrzeniapoznał,żepowiększejczęści
