Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ogarnęławalczących.Wkrótcejedniidrudzyzwarlisię
tak,żezabrakłomiejscadocięcia,anoże,pięściizęby
zastąpiłyszable.
Naglezgłębiwyspyozwałysięlicznenowe
nawoływaniaikrzyki;napastnikomnadchodziłapomoc.
Chwilajeszcze,abyłabyprzyszłazapóźno,gdyż
karnisemenowiebralijużgóręnadciżbą.
–Doczółen!–krzyknąłgromkimgłosemnamiestnik.
Pocztowiwykonalirozkazwmgnieniuoka.
Nanieszczęścieczajki,zbytsilniewciągniętenapiasek,
niedawałysięterazzepchnąćwwodę.
Tymczasemnieprzyjacielskoczyłzfuriąkubrzegowi.
–Ognia!–skomenderowałpanSkrzetuski.
Salwazmuszkietówwnetpowstrzymałanapastników,
którzyzmieszalisię,skłębiliicofnęliwnieładzie
zostawiająckilkanaścieciałrozciągniętychnapiasku;
niektóreztychciałrzucałysiękonwulsyjnie,nakształt
rybwyłowionychzwodyiporzuconychnabrzegu.
Jednocześnieprzewoźnicy,wspomaganiprzez
kilkunastusemenów,wsparłszywiosłaoziemię
dobywaliostatnichsił,byzepchnąćstatkinawodę–ale
napróżno.
Nieprzyjacielrozpocząłatakzdaleka.Pluskaniekul
powodziezmieszałosięześwistemstrzałijękami
rannych.
Tatarzyałłachująccorazprzeraźliwiejzachęcalisię
wzajemnie,odpowiadałyimkrzykiKozaków:„Koli!
koli!”ispokojnygłospanaSkrzetuskiegopowtarzający
corazczęściejkomendę:
–Ognia!
Pierwszyblaskoświeciłbladymświatłemwalkę.
OdstronyląduwidaćbyłociżbęKozakówiTatarów,
jednychztwarzamiprzykolbach„piszczeli”,drugich
przegiętychwtyłiciągnącychcięciwyłuków;odstrony
wody–dwieczajkidymiąceiświecąceustawicznymi
salwamiwystrzałów.Wśrodkuleżałyciałaspokojniejuż
porozciąganepopiasku.
WjednymzczółenstałpanSkrzetuski,wyższynad
innych,dumny,spokojny,zporucznikowskim
